Ik denk vandaag terug aan de tijd van Radio Mi Amigo. Die zomer in Spanje toen in de radiostudio nog gewoon pickups stonden en ik er achter kwam dat je vinylplaten best niet in de auto laat liggen. Airco bestond nog niet. Een auto een uurtje in de zomerzon laten staan, leverde gegarandeerd een binnentemperatuur op van zestig graden.
Sylvain Tack, de eigenaar van het station had een werkelijk riante villa boven op de Mas Nou, een berg die gekocht was door een projectontwikkelaar. Er zaten overigens hoofdzakelijk Belgen op die berg… We hebben een tijd al onze programma’s ingeblikt in een gedeelte van het kantoor van diezelfde projectontwikkelaar.
Het waren kleine studiootjes waarin we tijdens de ochtend opnamen. ’s Middags was het er, met name in de zomer, niet uit te houden van de hitte. Dus zat je ’s ochtends om tien uur te doen alsof het vier uur in de namiddag was. Start de band, start de klok, daar gaan we voor weer een uur.
De toeristen kwamen werkelijk met honderden kijken waar die jongens van Mi Amigo zaten. De meeste hadden geen idee hoe steil de klim was en na een paar dagen hadden we al door dat een glas water aanbieden geen overbodige luxe was.
Veel mensen hadden ook niet door wat er gebeurde met de cassettes die we daar opnamen. Zo stond op het dak van de villa een eenvoudige tv antenne. Hoeveel keer we toen niet gevraagd werden of het signaal vanaf deze antenne helemaal naar de boot op de Noordzee werd gestraald. Ik zei maar ja, anders moest je gaan uitleggen hoe het echt zat.
Iedere zondagavond reed in het seizoen de toeristenbus van Playa de Aro naar Amsterdam, via Brussel nog wel. Wel, die bus zorgde de grootste tijd van het jaar voor het transport van de bandjes van Mi Amigo. Eens in Brussel opgehaald, was het een stuk dichterbij de boot om de programma’s op tijd aan boord te krijgen. Daar gaan alle stoere verhalen over boten die vertrokken uit Baskenland…
Het was lange tijd een van de best bewaarde geheimen van Radio Mi Amigo. Ook uit die tijd, een opname van The Guess Who; ‘No time’.
