Hoe zit het eigenlijk met drugs en rock ’n roll in de showbusiness? Het ‘vinylmoment’ onthult! Als je als jongeman gaat werken in het buitenland, moet je je aanpassen, vind ik tenminste. En in Nederland bij de KRO hadden we het Eindexamen Festival bedacht, da’s een gratis festival waarbij we mikten op iedereen die op het einde van het schooljaar afstudeerde aan wat bij ons in Vlaanderen het ‘hogere middelbaar’ heet.
In de loop van het jaar konden studenten al laten weten welke band ze wilden zien en horen. Wij deden dan ons uiterste best om die bandjes ook te boeken en voor dat publiek te laten optreden. U2, Echo & The Bunnymen, Herman Brood, Talk Talk, Nick Kershaw, Nick Cave, John Cale, ze passeerden allemaal. Het ene jaar in Vredenburg in Utrecht, het andere jaar in Arnhem of Nijmegen.
In Nijmegen zou UB40 optreden, maar die waren al wat aan de late kant. Ze werden gesignaleerd in het pand maar waren blijkbaar niet meer vooruit te branden. En terwijl de DJ het wachtende publiek nog even bezig hield sloop ik naar de kleedkamer van die jongens. Daar hing een lokale mistbui, veroorzaakt door dikke wolken die uit nog veel dikkere joints kwamen.
En wat bleek nu? Die jongens die normaal niet verder kwamen dan wat Engelse rookwaar, die waren die middag verzeild in een koffieshop in Nijmegen. De eigenaar had ze herkend en was met zijn beste waren komen opdraven. Resultaat: UB40 was niet meer vooruit te branden! Uiteindelijk hebben ze nog gespeeld, maar het ritme lag die avond wel heel erg l-a-a-g!
Stof om over na te denken, ‘Food for Thought’ van UB 40. Stel dat je die jongens ooit wil interviewen, je gasmaskers meenemen dus! Uit de tijd dat UB 40 alleen op vinyl te verkrijgen was, met excuses voor de tikken…
