Herinner je je nog de dagen dat er massaal naar bepaalde radioprogramma’s werd geluisterd? ‘Vragen staat vrij’ is er een uitstekend voorbeeld van. Lutgart Simoens kroop elke zondag, op BRT2 (huidig Radio 2), in een soort cocon en daar ging ze, de avond en nacht in !
Op zondagavond werd je als een magneet naar de radio getrokken. Je nam een boek, ging op bed liggen en je luisterde… De televisie kon je gestolen worden! Het concept was eenvoudig, een verzoekplatenprogramma maar met zeer uiteenlopende muziek. Geen gestructureerde of geprofileerde toestand maar voor elk wat wils! Lutgart presenteerde de eerste ‘Vragen staat vrij’ in februari 1969, ze werd een radiomonument.
Ruim 25 jaar was ze de stem van het programma, ze gaf heel Vlaanderen telkens een nachtzoen bij het einde van iedere aflevering. Christel Van Dyck nam de presentatie over. In 2000 werd ze vervangen door Kim Debrie. Op 15 mei 2005, ter gelegenheid van 75 jaar Vlaamse radio, presenteerde Lutgart eenmalig samen met Kim ‘Vragen staat vrij’ als duo. Het verzoekprogramma werd op 30 augustus 2011 geruisloos afgevoerd.
In de jaren 80 noemden de Nederlanders haar, ‘De Engel van Vlaanderen’, een koosnaampje waarmee Frits Spits van Hilversum 3 op de proppen kwam. De man presenteerde toen dagelijks ‘De Avondspits’ tussen zes en zeven. Zijn Vlaamse collega had er een rubriekje, helemaal op het einde van de uitzending. Ze was een soort stem uit de hemel, waardoor ze ook haar bijnaam kreeg.
In de winter van 1986 had ik het geluk haar te mogen interviewen. Ze nam de tijd. We hadden een afspraak in de mobiele studio’s van BRT2, in de Hallen van Kortrijk (het huidige Kortrijk Xpo). Er werd rechtstreeks van op de beurs ‘Interieur’ uitgezonden. Ik had me goed voorbereid en haar boek uit 1983, ‘Lutgart Simoens, een leven vol radio’, gelezen. Paul Van Deuren had het geschreven.
Het interview duurde een half uurtje. Het was een gesprek geworden met diepgang, nostalgie en veel historische feiten. Lutgart en haar jeugd in Ieper en Kortrijk. Ze praatte ook over de Grote Oorlog. In 1944 werd het pas gebouwde huis van haar ouders vernield tijdens het bombardement van Kortrijk. Ze liet een grote indruk op me na vooral omdat ze zichzelf was. Na het gesprek vroeg ze me het artikel op te sturen. Het verscheen in november 1986 in het blad ‘Vrije Tijd’ met als titel : ”Kortrijk blijft mijn thuishaven!” WTV/Focus cameraman en fotograaf Alain Declercq nam de foto.
“Radio is zo fascinerend dat ik er desnoods gratis voor zou werken”, zei ze lachend. Een aantal jaren later kondigde Lutgart in de pers aan dat ze het betreurde dat de horizontale programmatie bij Radio 2 ervoor heeft gezorgd dat de eigenheid van elke dag verdwenen is. Tijden veranderen. Er is tegenwoordig geen ruimte meer om te luisteren, verre van tijd om te praten. Twee jaar geleden werd ikzelf geïnterviewd bij een radiostation. Ik kreeg 7,5 seconden om te antwoorden. Ik was mijn verhaal pas gestart toen de presentator met de armen zwaaide om me de mond te snoeren.
Ik kreeg meteen een nieuwe vraag, moest alweer heel kort antwoorden want er moest een plaat worden gedraaid, bovendien stond de volgende gast stond al te trappelen. Ik moet het ooit eens leren, ‘spreken in telegramstijl. Vorige week stelde ‘een babe’ me een vraag. Ik probeerde hoffelijk te antwoorden, halverwege brak ze me af want ze wilde meteen het einde weten. Zo kort mogelijk, ‘take and run’ dus… Nee, zo kan het niet! Ik pas daarvoor. Net zoals Lutgart het me leerde.
Merci daarvoor!
