‘Zilveren dromen’
Zoals vorige keer beloofd, vandaag een blik achter de schermen van een populaire lokale radio die z’n succes deels te danken had aan… het buitenland. Radio Gemini was vanaf de start in 1979 nogal meertalig. Deels uit noodzaak want er werd uitgezonden vanaf Waalse bodem. Anderzijds ook omdat de programma’s druk beluisterd werden in Noord-Frankrijk waar veel buitenlanders woonden.
Kortom, naast Frans werd er ook een mondje Italiaans en zelfs Engels gesproken. De uitzendingen in onze moerstaal werden verzorgd door West- en Oost-Vlamingen, maar ook door een heel schare Nederlanders. Dat was organisch gegroeid. Radio Gemini werd, althans in den beginne, voor een groot deel in elkaar gepuzzeld door JL Bostyn en Frans Schuurbiers, de twee protagonisten van… RadioVisie.
Een radioblad gepokt en gemazeld in zowel de Vlaamse als de Ollandse radioscène. Bijgevolg kenden ze nogal wat volk uit de sector persoonlijk. En wie de kat bij de melk zet… Met de verhuis in 1983 van Moeskroen naar Kortrijk waren de anderstalige programma’s’ verdwenen, maar de Nederlanders bleven. Andersom zou pas een verassing zijn geweest. Of wat dacht je? Maar ze waren populair die Nederlandse ‘radiobroeders’…
Frans Schuurbiers aka Dielis Bergen (foto) had op zaterdagnacht een legendarisch praat- en verzoekprogramma. ‘Geef me de nacht’, lokte wekelijks bakkers mét taart en ander lekkers naar de studio. De telefoonlijn stond de ganse nacht gloeiend heet. Iedereen wilde zijn zegje doen in dit stomende marathonprogramma. Vijf-en-een-half uur één en al sfeer, waarbij iedereen meteen ‘on air’ kon gaan voor een praatje, groetjes vanuit een café, een verzoek…
Er ging altijd van alles fout maar dat hoorde erbij! Een koppel dat een ‘frietkot’ uitbaatte, nodigde Dielis en zijn ploeg, na een lange nacht achter de microfoon, uit om bij hen een stevige biefstuk te eten, met frietjes natuurlijk. Om zes uur in de ochtend! ‘Geef me de nacht’ had als programma-tune ‘Give me the Night’ van George Benson…
Programma’s hadden toen wel vaker een Engelse naam. Dikwijls ontleend aan een bekende of onbekende plaat. Het was hip ! Mijn nachtshow heette ‘Silver Dreams’, naar een lp-track van de Brits/Californische rockband The Babys. Een nummer met The Babettes, een leuk zangkoortje aan het begin en einde van de plaat. Dat stukje kon ik gebruiken als een ‘jingle’, bij gebrek aan budget voor professionele opnames. Creatief zijn was des te meer aan de orde. Van auteursrechten lagen we niet wakker!
Het leuke aan zo’n nachtprogramma was dat je voor alles rustig de tijd kon nemen, er was nauwelijks haast. Je moest niet onderbreken voor nieuws- of reclameboodschappen. De muziek stond centraal en de sfeer kon je goed opbouwen. Er werd veel ‘easy going’ gedraaid, ballads en lange lp-tracks die overdag echt niet konden op de radio. Als presentator kon je een rustige stijl aanhouden. De nacht heeft iets magisch!
Bij ‘Silver dreams’ had ik wekelijks een paar items zoals ‘Nachtvlinder’ en ‘De vreemde opname’. We planden de items steeds op hetzelfde tijdstip zodat je een aantal bakens had waarrond het programma werd opgebouwd. Elke week voorzag ik een special rond één artiest. De eerste was ‘Orchestral Manoeuvres in the dark’, kortweg OMD genaamd.
Deze twee jongens uit Liverpool waren uit het niks komen aanzetten in 1975. ‘Twee Britse jongens en een synthesizer’, zo blokletterde ooit een krant. Ze braken in Europa door met hun platen ‘electricity’ en ‘messages’. Na een aantal maanden nachtradio schakelde ik over naar de dag, doordeweeks tussen 17:00 en 18:00 uur. Het programma heette… ‘Groen Licht’.
