Was het nu 60 of 40 jaar terug ?
Een mens mag zich al eens laten gaan, ik schenk mezelf een bourbon whisky in. Het is een ritueel geworden bij het openen van de bruine kast, een kast vol herinneringen. Nu nog alles op een rijtje krijgen. Dat is de moeilijkheid in het leven. De puzzel moet passen. Waar waren we de vorige keer gebleven? Dit is immers de tweede aflevering van een reeks waarbij we door de vervlogen decennia heen fietsen. We hadden het vorige keer over ’zeventig jaar’ en ’zestig jaar terug’.‘ Time flies’! De tijd dat de eerste zeezenders in de ether kwamen, ondermeer voor de Britse kust.
Radio Caroline (daar ben ik weer), dit mag in deze kroniek! Het is hier nog zoals vroeger, bijna alles mag! Een aantal Engelse artiesten, waaronder Georgie Fame, kregen toen hun platen niet gedraaid op het conservatieve BBC en daarom begon hun manager met een eigen zender op zee. Het was heroïsch. Op 28 maart 1964 sprak Chris Moore de eerste woorden tot z’n landgenoten vanaf een zendschip: “This is radio Caroline on 199, your all day music station”.
Caroline is er nog steeds. Online, via satelliet, kabel, AM 648, via DAB… op het mobieltje, overal. Met af en toe een onderbreking zenden ze uit sinds 1964 en tegenwoordig met drie stations nog wel. De eigenheid is gebleven. Er zijn nu luisteraars over de ganse wereld. De boodschap en het concept zijn onaangetast. Wat zou de reden van het succes zijn?
Het antwoord; een mix van factoren maar vooral het feit dat iedere presentator zijn programma brengt met zijn eigen identiteit. Ze zijn geen robots maar persoonlijkheden met eigen muzieksmaak en stijl die passen in een geheel. Een geheel rond ‘Europe’s first and only albumstation’. Het is ‘piratenradio’ en dat kan je natuurlijk nooit vergelijken met de andere, strakke en eigentijdse vormen van radio waar de presentators eigenlijk fabrieksarbeiders zijn.
Van zestig naar vijftig jaar geleden… Toen waren voor het eerst discogeluiden te horen. Het woord ‘disco’ kwam van ‘discotheken’. Ysaac Hayes wordt als de grondlegger beschouwd. De stampende geluiden en het ritme van ‘Shaft’ bracht iedereen aan het dansen. Een volle tien jaar werden we ondergedompeld in disco. Donna Summer was de koningin en Michael Jackson de koning. Het ritmisch gebonk was nog steeds te horen in de jaren tachtig, negentig tot nu zelfs. Ik neem daarom aan dat ‘disco’ eigenlijk nooit echt weg is geweest.
Het waren kleurrijke tijden. Neem nu de discoclips van de meidengroepen in de jaren 70, gewaagd, flashy… Het kwam wel eens voor dat dames in doorkijkbloezen de bühne opsprongen. Denken we maar aan ‘La Bionda’ en consorten. Een popjournalist op het Nederlandse NPO zei onlangs: “Wat leven we tegenwoordig in een ‘truttige wereld’ als je die discoclips van toen terugziet !”. Het klopt. Tegenwoordig mag niks meer of er zijn massaal veel voorwaarden aan verbonden… Of je krijgt zelfverklaarde belangengroepen en advocaten op je nek… En voor alles is grof geld nodig. Het slijk der aarde.
In die bewuste decennia had je naast ‘disco’ ook ‘soul’ en veel kleurrijk albumwerk van pop- en rockfiguren zoals David Bowie, Rod Stewart, The Moody Blues, Pink Floyd en Cat Stevens. Onderaan deze column vind je nog een leuke opsomming van een reeks topalbums, opgelijst door het magazine ‘The Soul’. Het is vijftig jaar geleden.
In de jaren zeventig was ik een tiener. Om alles makkelijk te onthouden, kan ik teruggrijpen naar mijn tijd bij radio Gemini. In 1982 werd ik 21 jaar en ‘zwaaide af’ van ‘den troep’. De legerdienst was een verplicht nummertje, je deed het voor het vaderland! Voor Radio Gemini was ik heel intens bezig tussen 1982 en 1992. De jaren tachtig waren interessant, de sfeer zat goed. Iedereen liet je meer met rust, zat je niet voortdurend achterna. Er was geen gsm of internet. Over die spannende jaren bij Gemini heb ik het in het derde en laatste deel van ‘Groen licht, 29’.
De kast mag nu dicht want het is tijd voor een stevige borrel, een ‘kort’ drankje zoals ze dat noemen. Tot ‘groen licht’.
