Koelewijn improviseerde voor Gemini in jaren 80
Het is weer zover, rommelen doorheen een stapel papier uit het verleden. In de oude bruine kast. Onderin vind ik de cover van het Veronica-magazine van 6 augustus 1977. Ik heb er ooit een cd-doosje mee opgefleurd. De cover blokletterde: ‘Peter Koelewijn geeft zich bloot’. Ik had een abonnement op het blad toen Veronica als aspirant-omroep op de Nederlandse tv-buis kwam. De cover leidt me naar een onvergetelijke ontmoeting.
Alhoewel het verhaaltje zich afspeelt in een ver verleden, herinner ik het mij als gebeurde het gisteren. Ik keer terug naar half jaren 80. Het moet op een zaterdag zijn geweest. Ik pendelde met mijn kleine Renault naar de studio’s van Radio Gemini in de Kortrijkse Hallen, tegenwoordig Kortrijk Xpo. Mijn collega’s waren er druk in de weer met het verzamelen van informatie om programma’s mee te doorspekken.
Er waren toen alleen de kranten en Teletekst van de openbare omroep, maar die berichten moesten met de hand worden overgeschreven van het televisiescherm. Iemand had opgemerkt dat ‘Peter en zijn Rockets’ die avond in de streek zouden optreden, in de sporthal van Izegem in West-Vlaanderen. Peter Koelewijn, een grote jongen, in één adem te noemen met Radio Veronica en rocker in hart en nieren.
De man heeft véél gedaan en bereikt in zijn carrière als artiest, songwriter en producer. ‘Kom van dat dak af!’, ‘Veronica, sorry’ en ‘Alice (who the fuck is Alice), zijn enkele van zijn tientallen tijdloze successen. Hij zette ook minstens een dubbel dozijn artiesten op het pad van de showbizz…
Maar goed, het verhaal. We waren met z’n tweeën, Renaat Vaes aka alias Toon Vermeulen en ikzelf. We belden naar de zaal in Izegem waar Koelewijn optrad en kregen hem te pakken. Of hij een interview wilde doen met Radio Gemini? Wonder boven wonder: het mocht ! We gooiden de kleine Sanyo-cassetterecorder – een mono-toestelletje uit de jaren 70 met plastic microfoontje – in de auto en stoven er vandoor.
Na een snelle rit konden we achteraan de sporthal naar binnen. Bovenaan in een zaaltje, met slechts een tafel en enkele stoelen, verscholen Peter en zijn maten zich. “Kom erbij, jongens van de vrije radio!”, riep Peter. Er werd een biertje gedronken, om op te warmen. We gingen erbij zitten met onze prehistorische taperecorder. “Druk alvast de knop in”, beval Peter bevreesd als hij was dat de opname zou mislukken!
Even testen, maar het ding deed het. Japanse degelijkheid! Uit de losse pols konden we onze vragen afvuren. Plots nam Peter zijn gitaar en begon hij te improviseren.
Oh Radio Gemini, als ik je zender zie,
Dan springt m’n hart omhoog,
Dan hou ik het niet droog,
Dan drink ik weer een pint,
Zolang als het me zint,
Oh Radio Gemini,
Je telt niet voor 1, niet voor 2,
Maar voor drieeeeeee
Missie geslaagd: interview en een bonuslied! Met een euforisch gevoel reden we terug naar de studio om het interview te monteren en van het stukje zang een jingle te maken. Het lopende programma werd onderbroken en de babbel werd meteen in de ether gegooid. Wat een tijden! De jingle is daarna grijs gedraaid bij Gemini.
35 jaar later vond ik het originele bandje niet meer terug, wel nog dé jingle, een stukje historisch erfgoed. Je wordt ouder papa! Tot een volgende ‘Groen Licht’ !
