Omdat mijn eerste column onverwacht positief is ontvangen en de herinneringen blijven bovenkomen ben ik maar weer achter mijn Chromebook gaan zitten om een tweede te schrijven, ondanks dat schrijven en spelling niet mijn beste vakken waren op school. In verzuimen was ik wel goed.
Welke carrièrekeuze zou ik gaan maken? Ik zat op de LTS en straaljagerpiloot leek me wel wat. Treinmachinist ook. Ik woonde langs de Zuid-Willemsvaart vlak bij een sluis, dus sluiswachter was eveneens iets. Maar die scheepjes op zee die plaatjes draaiden, dat was het helemaal. Lekker op een bootje zitten in de zon, heerlijk. De brieven gingen de deur uit, maar ik kreeg steeds te horen dat ik te jong was. ‘Als ik achttien was, nog maar eens schrijven’…
Met de retourbrieven had ik ook veel stickers en goodies gekregen, dus die postzegels waren goed geïnvesteerd. Later begon ik, zoals zovelen die iets wilden doen met radio, bij de ziekenomroep. Dat was in de Brabantse hoofdstad Den Bosch. Er luisterde wel bijna niemand, maar ik kon hetzelfde doen als bij Veronica of Radio Noordzee, ik was technicus. Aspiraties om achter de microfoon te gaan zitten zwammen waren er toen niet, en nu ook nog niet trouwens.
Omdat ik positief ben ingesteld herinner ik me de leuke dingen uit het leven meer dan de rotte. Maar ik moet het volgende toch even vertellen. Op een dag zit ik om zeven uur weer naar Radio Moskou te luisteren toen mijn vader stomdronken thuis kwam. Niets aan de hand, dan waggelde hij meteen naar bed. Maar als zijn geld op was vooraleer hij stomdronken was, dan was hij gewoon… dronken. Dan was hij op zijn gevaarlijkst. Hij had niet kunnen drinken op de pof en had er de pest in. Op betreffende dag was de ontvangst slecht van Radio Moskou, veel piepjes en kraakjes.
Omdat mijn aandacht bij de radio was maakte ik de fout om niet op mijn vader te letten. De piepjes en kraakjes en het feit dat ik naar communisten luisterden maakten hem furieus. Hij opende de tuindeuren en schopte me letterlijk naar buiten en gooide de radio achter me aan, die me gelukkig miste. Daarna kwamen er nog twee bloempotten met, ik zal het nooit vergeten, sanseveria’s. De tweede sanseveria raakte me maar de pot ging rakelings langs mijn hoofd. Daar lag ik nu gekrenkt met veel pijn en met potaarde in mijn gezicht in de tuin.
De radio en bloempotten waren uit elkaar gespat tegen de muur. Mijn vader tierde tegen me dat ik een vuile communist was en dat ik zijn huis niet meer in kwam. Maar ik was een radiopionier, geen communist. Ik wist niet eens wat dat was, ik was nog te klein. Later begreep ik dat communist geen scheldwoord was, maar een verkeerde politieke overtuiging in ons land. Later begreep ik ook mijn vaders haat wel tegen communisten, maar dat is een verhaal dat hier niet thuis hoort. Dit voorval heeft me zwaar gekrenkt en voorlopig was ik aangewezen op mijn portable radiootje met alleen middengolf. Voor alle zekerheid gebruikte ik die maar met een oortje.
Te ziek voor school en te beroerd om wat te doen luisterde ik de dagen na het voorval naar de zeezenders, meestal lag ik in bed. Vooral de Engelstalige zeezenders (piraten noemden we die toen nog) waren talrijk. Nu vind ik het heel opvallend dat het kleine radiootje die zenders allemaal zo goed kon ontvangen. Maar het kostte veel tijd, alles bijhouden wat er op de zeezenders gebeurde. Radio Luxemburg was er ook nog. Dat was de favoriet in de avonduren als de zeezenders wegvielen. Veronica was altijd de eerste weg op de 192 meter. Later op 538 meter waren ze dag en nacht te beluisteren.
Nu ik de kortegolf niet meer kon ontvangen, richtte ik me op de televisie. Ons huis was zes meter hoog en we hadden daarop een tv-antenne van negen meter. Dat weet ik nog precies. Bovenin zat de VHF-antenne gericht op Duitsland, dan volgde de antenne die richting België stond, daarna die naar Lopik. De Belgische tv vond ik altijd heel gezellig, de Vlaamse taal is heel vriendelijk. De Duitse taal kwam, bij mij als klein ventje, nogal streng over.
De Nederlandse tv vond ik bekakt. Als je in Noord-Brabant woont, beneden de grote rivieren dus, heb je meer binding met Vlaanderen. Will Tura, Eddy Wally, Bobbejaan Schoepen en Rocco Granata deden me meer dan bijvoorbeeld Liesbeth List en Ramses Shaffy. Al was Rocco dan ook een zoon van een Italiaanse gastarbeider, hij zong met een Vlaams accent.
Later in mijn leven heb ik geluisterd naar een ITT Schaub Lorenz radio, een Kenwood R1000, een Barlow Wadley en tenslotte een Sony ICF 7600. Op het moment dat ik dit schrijf, in 2018, is er weinig meer te beleven op de AM. Mijn ‘kortegolfontvanger’ heet nu Sonos. Ik kan opnieuw de hele wereld ontvangen, via internet, maar de nostalgie is er een beetje af.
Ik ben niet altijd met radio bezig geweest. In de jaren negentig van de vorige eeuw kocht ik een gloednieuwe digitale camera met twee digitale videorecorders voor montage. Niet gehinderd door enige ervaring ging ik een documentaire maken op video. De uitzendrechten van mijn eerste en enige tv-documentaire heb ik verkocht aan drie regionale tv-stations, waaronder Omroep Brabant. Omdat ik nu wist dat ik het kon verkocht ik het hele zaakje maar weer om wat anders te gaan doen. Audio-interviews maken vond ik leuker, en zelf verspreiden via internet. Maar dat was veel later. Als vrijwilliger werken bij Radio Maria als technicus was ook veel later.
Even is er een opleving geweest die DAB+ heet. Op het hoogtepunt kon ik 51 zenders ontvangen. Inmiddels zijn de interessantste radiozenders weer verdwenen en zijn er nog 42 over. Via mijn televisie-decoder kan ik een groot aantal radiozenders in studiokwaliteit ontvangen. Daar ben ik heel tevreden over. Als er nog meer interessante herinneringen bovenkomen uit de nevels van mijn brein dan zal ik ze graag met jullie delen.
Marten Coverack
PS. De sanseveria’s zijn door mijn moeder weer in een nieuwe pot gezet en ze zijn gewoon doorgegaan met groeien. Ik overigens ook, maar ik heb nooit een druppel alcohol gedronken.
