Nationaal hoogfeest vandaag bij Radio 1 want de jaarlijkse ‘Belpop 100’ werd opnieuw uitgezonden. Dit keer live uit vanuit Frituur Number One in de Antwerpse Hoogstraat. Een spannende dag voor levende legende Maria, de uitbaatster. En niet enkel omdat Tom Barman er wel eens een hard eitje met andalous bestelt. Wel omdat ik er ook regelmatig kom en de dame echt lekkere frieten bakt!
Honderd nummers van eigen kweek vanuit een gerenommeerde frituur, nationaler kon het niet. Presentatoren Evert Venema en Ilse Liebens, gidsten de luisteraars feilloos, in het spannende gezelschap van Jan Delvaux, Sarah Vandeursen en vele gasten, doorheen de lijst.
Een top 10 vol kommer kwel dat wel. Tegenwoordig ook een nationaal trekje. Zeg nu zelf, ‘Ploegsteert’ van Het Zesde Metaal, ‘Ruimtevaarder’ van Kommil Foo en ‘Ne me quitte pas’ van Jacques Brel nodigen niet spontaan uit tot het dansen van de polonaise. De liedjes stonden respectievelijk op 1, 2 en 3.
Wat volgde klonk al net zo triest, waarmee ik niet gezegd willen hebben dat het geen steengoede songs zijn. Integendeel, maar vrolijk word een mens niet direct van ‘Mia’ (Gorki), ‘Twee meisjes’ (Raymond van het Groenewoud) en ‘There will be no next time’ (The Kids). Zij volgden op 4, 5 en 6. De uitzondering, 7 is een goddelijke getal, kwam uit West-Vlaanderen T.C. Matic met ‘0 La La La’. Maar bewoners van de kustprovincie zijn altijd anders, de zon schijnt er immers vaker.
Bovendien doet het schrijver dezes, heel lang geleden getrokken uit West-Vlaamse klei, extra plezier dat de nummer 1 zowat in z’n achtertuin werd gecomponeerd. Belpop gaat om nationaal gevoel, voor één keer bezondig ik me daar graag aan. ‘Het is er enen van bij ons!’. Wel extra verassend omdat ‘Ploegsteert’ een naar de keel grijpende ballade is, maar waar buiten de provincie niemand begrijpt waarover het gaat. Boeren? Parochiepriesters? Kromgewrochten kasseileggers?
Met dit laatste komen we toch al in de buurt. Een lied over een kasseivreter, een godenkind op de fiets, de gedoodverfde opvolger van Briek Schotte, maar dan verfijnder; Frank Vandenbroucke dus. Hij zal zich hierboven, hieronder of ergens tussenin nog eens extra door de haren gestreken hebben, onderwijl fijntjes glimlachend. Hij was weer eens de beste. Al kon hij zelf geen onverholen noot zingen. (JLB)
° De complete lijst vindt u hier.
Reageer op dit artikel