Mengpanelen
Toen Willem van Kooten (Joost den Draayer) in maart 1968 de lokale omroep van de Noordoostpolder bezocht had ik (via de ether) een amusant gesprek met hem van zo’n tien minuten. Na afloop vroeg ik hem of hij onze technische ruimte wilde zien. Daar had hij totaal geen interesse in. Ik moest toen aan een eerdere uitspraak van hem denken: “Het belangrijkste is wat er thuis uit de luidspreker komt”. In feite is de rest flauwekul.
In 1967 bezocht ik de studio van Radio Veronica op de Zeedijk in Hilversum. Ik betrad een licht chaotische wereld. Overal slingerden jingles en banden. En in de piepkleine studio’s (foto) werden de programma’s opgenomen; al dan niet met half van de muur afgevallen eierrekjes in de spreekcellen. Schitterend! Totaal onbelangrijk. Het gaat om de programma’s. De simpelheid is het beste.
Ik moet denken aan Radio Luxembourg. De Nederlandstalige en de Engelstalige uitzendingen gebeurden met een mengpaneel met zes kanalen. En toch waren er miljoenen luisteraars. Dan denk ik aan Radio London op de Noordzee; een mengpaneel van zes kanalen en… miljoenen luisteraars. Dan denk ik ook aan de diskjockey-tafel van Hilversum 3. Ook daar slechts zes kanalen en… miljoenen luisteraars.
Als ik dan zie dat het mengpaneel (foto) van Mi Amigo 45 op de boot in Blankenberge minstens zestien kanalen had en dat sommige presentatoren daar niet goed uit kwamen… Als ik dan denk aan alle studio’s van de hedendaagse commerciële omroepen. Er staat een vermogen aan apparatuur maar komt dat nu werkelijk het programma ten goede?
Toen ik in maart 2007 bij Radio Luxembourg op bezoek ging had men een digitale studio. Dat zag ik daar voor het eerst. Men was er bijzonder trots op. Vervolgens zag ik dat de Engelstalige uitzendingen via de korte golf gingen en dat men voice-tracks gebruikte. Later gingen zelfs de secretaresses presenteren bij gebrek aan presentatoren. Kapitalen uitgeven aan een gedigitaliseerde studio en vervolgens een totaal slecht programma brengen.
Wat is het toch dat men zo gefascineerd is op digitale technieken? Wordt de luisteraar daar beter van? Of zijn het allemaal Johnny de Selfkickers met een air: ‘Kijk mij eens! Ik zit hier in de cockpit!’ En het is ook nog eens niet om aan te horen! Allemaal ego’s die zichzelf, met hun zogeheten sidekicks, bijzonder interessant vinden. Terwijl het in de eerste, tweede en derde plaats om de luisteraar moet gaan.
Maar die schijnt tegenwoordig ook al zo afgestompt te zijn dat die het gelaten over zich heen laat komen. Zo van; het hoort er bij, ik moet het leuk vinden, anders nemen ze me niet meer serieus! Ik ga hier niet mijn zender Radio Emmeloord promoten maar ik zeg wel dat simpel bij ons het uitgangspunt is. Simpel met een simpel mengpaneel (foto). En kennis van de muziek. En een korte, duidelijke presentatie.
Zoals Veronica en Caroline dat in hun begindagen deden. En het daarom een waar genot was om er naar te luisteren. Mijn grote wens is om terug te keren naar die tijd met bijzonder kundige, en bijzonder aardige, presentatoren en al het getoeter van de hedendaagse jocks achter me te kunnen laten.
