Op 24 mei introduceerden we in onze rubriek ‘Het Avondblad‘ de Maeva Week. Zeven dagen later, tot nader order nog steeds de numerieke lengte van een week, hielden we er weer mee op. Maar dat was buiten u en veel anderen gerekend. Op velerlei manieren werd ons gevraagd of we misschien nog archiefopnames hadden en liefst ook nog enkele leuke verhalen?
Wat nogmaals bewijst dat radio vriendschappen smeedt. Tussen luisteraars en radiomakers. Nu we het daar over eens zijn, sluiten we de Maeva Week, geprolongeerd tot tiendaagse, alsnog af. Daarvoor doen we nogmaals beroep op Ben Van Praag, in een eerder leven ook betrokken bij de zeezender Radio Mi Amigo II, waaruit Maeva was ontstaan. Tot 2015 hield hij een blog bij over zijn radio-avonturen. Ook die van Radio Maeva. Dit is opnieuw één van zijn verhalen.
Veel fantasie vanuit… één studio
Radio Maeva en de Witte Villa in Asse. Eén en ondeelbaar. Synoniemen haast. Je moet je proberen voor te stellen hoe we er beland waren. Het eerste anderhalf jaar van zijn bestaan zond Maeva uit vanop een appartement in Ukkel. Dat zuig ik niet uit m’n duim, ‘t staat in de radiogeschiedenisboeken. Nadat we in januari 1982 voor de eerste keer in beslag werden genomen, een aantal keer teruggekomen en steeds opnieuw opgepakt, besloot de BOB tenslotte het appartement te verzegelen. Dat fantaseer ik niet, ik heb de zegels nog steeds. Zelf van de deur getrokken. Zou dat na 23 jaar nog strafbaar zijn?
Soit, we waren onze vaste stek in Ukkel dus kwijt en we moesten op zoek naar iets anders. Er brak een tijd aan van op de dool zijn, van hier en daar uitzenden uit allerlei noodstudio’s, van betogingen en demonstraties, dagelijks tientallen lezersbrieven in de kranten en patati en patata. ‘t Was spannend en avontuurlijk en de luisteraars waren vastgeklonken aan de radio.
Elke keer als onze tune plots op de radio klonk, verwachtte de Maeva-fan te horen dat we opnieuw uit de lucht moesten. Ik herinner me dat ik op een dag als practical joke midden in ‘Wekkerwacht’ een plaat onderbrak en de tune startte, een paar minuten wachtte en toen doodleuk zei: “Dit is Radio Maeva op 103.5. Luisteraars, blij dat u er bij bent“. De telefoon ging even later en Patrick Valain liet weten dat hij bijna bezweken was aan een hartaanval. Gelukkig had Patrick een redelijk gevoel voor humor, haha.
Witte muren
Maar: zo kon het natuurlijk niet eeuwig blijven doorgaan. We zaten uit te zenden vanuit de garage van Noël Dhondt toen we van Valain te horen kregen dat Maeva een definitieve nieuwe uitzendlocatie had gevonden. Ergens in Asse, op het hoogste punt van Vlaanderen blijkbaar, hadden ze een leegstaand huis gevonden waar we zouden gaan wonen. ‘t Moest enkel nog een klein beetje opgeknapt worden, zei onze grote roerganger. Jaja. Het bleek net geen krot te zijn, maar de muren stonden nog recht, gelukkig. Op een paar weken tijd knapten we het huis inderdaad op, met veel hulp van onder meer Achiel en Denise.
Toen de muren tenslotte mooi wit waren geverfd en de deuren hemelsblauw, was het een behoorlijk bewoonbaar gebouw waar Arie, Marc en ik konden gaan wonen. Een paar slaapkamers, een badkamertje, een keuken en een woonkamer, meer moest dat niet zijn voor drie avontuurlijke jongens in de fleur van hun leven. Nog een studio ook natuurlijk, en een plekje in de woonkamer (onder de tv) waar we dikke Bertha konden zetten. Een joekel van een zender, ongeveer zo groot als een bescheiden koelkast.
Op de radio creëerden we een heel ander beeld. Daar klonk het alsof Maeva een hele trits studio’s had. We spraken over de nieuwsstudio, terwijl we het nieuws lazen vanop een stoeltje in de enige uitzendstudio. De productiestudio’s waar we het vaak over hadden? Tja, die hadden we wel, maar dan verspreid over Vlaanderen bij elke disc-jockey thuis. Kortom, ‘t was een fantasiewereld, maar daar was niks verkeerd mee. ‘t Was niet de bedoeling dat de luisteraar bij ons kon binnenkijken.
Gratis rijles
Op een dag heb ik, tegen alle principes in, een buitenstaander meegenomen naar de Villa. Mijn leraar van de rijschool ontdekte tijdens één van onze autoritten wie ik was, viel daarvan steil achterover (ja, de tijd dat mensen steil achterover vielen als ze mijn naam hoorden, is ècht wel voorbij nu) en bood me onmiddellijk aan om me wat gratis extra lessen te geven, op voorwaarde dat ik hem eens mee zou nemen naar dé Witte Villa. ‘t Werd voor hem een ware teleurstelling toen hij merkte dat Vlaanderens populairste radio ocharme één studio had, en nog een vrij kleine ook. Maar die gratis rijlessen had ik in elk geval op zak.
Patrick Valain besefte dat je Maeva niet zomaar midden in Asse kon neerpoten zonder maatregelen te treffen tegen nieuwsgierige luisteraars en dus kregen we na een tijd… jawel:een omheining. Van een afstand gezien, leek de Villa vanaf dan een beetje een concentratiekamp, en zo werd het ook her en der omschreven. Maar ‘t was zeker niet zo dat wijzelf opgesloten waren of zo, ben je gek! Het gaf het station wel weer een apart imago, het had opnieuw iets ongenaakbaars.
In 2000 ben ik er nog ‘s naartoe gereden, samen met Arie van Loon. Herinneringen ophalen, eens kijken naar een stukje verleden, je kent dat wel. Het was ècht een mooi huis geworden met normale bewoners en zo. ‘t Schenen zelfs Maeva-fans te zijn geweest die dus in een soort van relikwie wonen. We wilden nog aanbellen en vragen of we eens binnen rond mochten kijken, maar we deden het tenslotte maar niet. Jammer, nu kunnen we het niet meer doen, Arie en ik, want Arie leeft niet meer. Spijt komt altijd te laat, vrienden.
Ben Van Praag
Tijdens de Maeva reünie in 2001 had ook de overleden Arie van Loon een prominente plek in de programmering. Hij was te horen in programmabanden die heruitgezonden werden, zoals in deze ‘Lunchexpress’ van 2 maart 1983. De dag dat Marc Hermans jarig is. Arie en Ben van Praag zingen in deze uitzending de jarige Mark uitgebreid toe.
- Lees hier deel 1 van Maeva hakte aan het omroepbestel
Inderdaad helemaal eens met de reactie van Jan: eind jaren 70 begin jaren 80 hebben we prachtige radio mogen beleven. Mi amigo vanaf zee, Maeva, enz. Daar kunnen de commerciëlen van nu nog wat van leren. Tegenwoordig is radio eenheidsworst. Onze politici hadden de wijsheid moeten hebben die stations te legaliseren. Ook ik denk nog vaak met veel weemoed terug aan die tijd. Gelukkig hebben we Radiovisie nog om herinneringen levend te houden.
De radiofans die de periode van Maeva mochten meebeleven hebben wel een uniek stukje radiogeschiedenis ervaren. Onze kinderen (en kleinkinderen) trekken enkel grote ogen als ik daarover vertel. We hadden op ons huwelijkfeest (1980) zelfs een Maeva dj Tony Van Rhode (toen wonende in Balegem) die de ambiance er inhield tot in de vroegere uurtjes in Feestzaal De Watermolen te Balegem, niet ver van Café-Feestzaal ’t Ganzenhof welbekend bij Serge Haderman (Van Gisteren). Ik passeerde voor het werk meermaals aan de Witte Villa in Asse, wat me nu nog steeds een nostalgisch gevoel geeft. Bedankt Maeva voor die mooie en boeiende radiojaren !