Van onze redactrice Inge Schelstraeete
Wafels, schlagers, drugs en voodoo
Het leven van Sylvain Tack bevatte stof voor meer dan één schelmenroman. Mogelijke hoofdstukken: ‘Suzy-wafels en Mi Amigo’
De gisteren overleden Sylvain Tack was één van de zeven kinderen van een bakker en ging op zijn dertiende van de school af. Hij werkte in de bakkerij en als leurder op markten, ondermeer met de wafels die hij naar zijn vrouw Suzanne noemde.
Dat ze aansloegen, weet Tack zelf aan hun hoge suikergehalte: tijdens een vochtige zomer beschimmelden alle producten van zijn concurrent Jenny, maar de Suzy-wafels bleven goed. Ongetwijfeld had inzicht evenveel met zijn succes te maken. Tack snapte dat de levensstandaard en stijl in de jaren zestig veranderd waren. Zijn concurrenten verkochten wafels per kilo; hij in pakjes van twee, die je kon meegeven naar school. En er stonden Artispunten op. In 1966 was Suzy marktleider; de wafels werden voortaan gebakken in een fabriek in Buizingen.
Tack was een harde en nerveuze werker. Toen hij weer eens een inzinking overhield aan zijn werk, stelde Pater Pax, de manager van Paul Severs voor dat Tack ‘als hobby’ zijn artiest zou begeleiden. Collega’s zakenmannen als de textielfabrikant Adriaan van Landschoot of de verffabrikant Jules Callebaut waren in de jaren zeventig ook actief in de muziekwereld; Tack wou niet onderdoen. In een mum van tijd had hij een stal artiesten. Naast de fabriek liet hij de eerste zestien-sporenstudio in België bouwen.
Nochtans gaf hij, in een interview met Guy Mortier van ‘Humo’ in 1975 toe: ‘Ik luister nooit naar muziek. Dat interesseert mij niet.‘ Figuren als dj Bart van Laar – die in 1981 werd vermoord- moesten hem wegwijs maken in de showbizz. De artiesten van Tack kregen er regelmatig van langs in ‘Hitorama’, toen het enige popblad in Vlaanderen. Dus richtte Tack zijn eigen blad op, ‘Joepie’. Zodra ‘Hitorama’verslagen was, liet hij zich uitkopen. Hij was al begonnen aan een nog groter media-avontuur: Radio Mi Amigo.
Ook al had hij officieel niets met de piraat te maken. Mi Amigo was een goudmijn. Tack plugde er zijn eigen artiesten en zijn wafels op en liet platenfirma’s gul betalen om hun platen te draaien. Toen het Belgische gerecht werk maakte van de piratenzenders, kon hij net op tijd naar Spanje vluchten. Een deel van zijn medewerkers verdween achter de tralies.
De Spaanse overheid had hem graag zien komen, maar dat veranderde toen het land in 1978 lid wou worden van de EU en Tack’s bar in Playa de Aro failliet ging. Tack trok naar Haïti waar hij een nachtclub opende. Maar toen plaatselijke zware jongens in een voodoo-ritueel een half vergaan menselijk hoofd opgroeven in zijn tuin, jaagden ze hem zo de stuipen op het lijf dat hij weer naar Europa vluchtte.
In 1981 werd hij op de Parijse luchthaven Orly opgepakt met drie kilo cocaïne in een gipsverband rond zijn been. Een dienst voor een Boliviaanse prostituee, waar Tack verliefd op was geworden, maar die waarschijnlijk een tipgeefster van de politie was. Tack zat uiteindelijk 4,5 jaar in de gevangenis. Daar raakte hij van de drank af en gooide hij zich op yoga en alternatieve geneeskunde. Maar alweer ging het met vallen en opstaan: firma’s gingen over de kop toen hij zijn reclamefacturen niet kon betalen en hij werd veroordeeld wegens het verkopen van geneesmiddelen zonder vergunning toen een anti-rookkuur toch echte medicatie bleek te bevatten.
De grote showbizzdroom
Met de centen van Sylvain Tack kon Guido van Liefferinge in maart 1973 het tienerweekblad ‘Joepie’ lanceren. Het was het begin van zijn lange tijdschriftencarriére, met als succesvolle titels ‘Dag allemaal’ en ‘TV Familie’. ‘Tack droomde ervan om naar voorbeeld van de Franse platenbaas Eddy Barclay, die zowat alle grote artiesten in zijn land onder zijn hoede had, een Vlaams show-imperium uit te bouwen’, zegt van Liefferinge. ‘Zo begon hij ook zijn eigen platenlabel: Start Music, met een eigen opname-studio’. Tack haalde de charmezanger Paul Severs uit de vergetelheid en gaf de carriére van Jimmy Frey een nieuwe impuls.
‘Tack zag wel brood in Joepie, ook al omdat ‘zijn’ artiesten niet aan bod kwamen in het muziekblad Hitorama van Erik Marijsse’, zegt van Liefferinge. ‘Samen hebben we een naamloze vennootschap opgericht. Zijn inbreng was louter financieel, hij zorgde ervoor dat alle facturen betaald werden. Soms maakte hij zich boos dat zijn artiesten in Joepie op dezelfde manier behandeld werden als al de anderen’.
Incident met de AVRO
‘Met de piratenzender Mi Amigo heeft hij in Vlaanderen de bakens verzet. Voor de komst van Mi Amigo zwaaiden vooral de Nederlandse artiesten de plak in in Vlaanderen. Op een bepaald moment is een Nederlandse TV-ploeg op het domein zijn wafelfabriek komen filmen. Hij heeft die vrij hardhandig verwijderd. Maar een goed half uur later stond die ploeg daar opnieuw, dit keer met politiebescherming. Dat incident heeft een belangrijke rol gespeeld in wie Tack daarna is geworden’.
‘Tack, een man met vrij simpele morele waarden kon dat niet plaatsen. Hij vond dat hij door de politie zeer slecht en onterecht is behandeld. Vanaf dat moment is hij de rebelse Tack geworden, die de politie is gaan uitdagen. Er werd een heuse heksenjacht tegen hen ontketend, met als gevolg dat hij uiteindelijk op de vlucht sloeg naar Spanje. Hij verloor zo de controle op zijn imperium en is alle miserie begonnen’.
° Lees ook: De week van Sylvain Tack – 2
