De naam Douwe Dijkstra doet in radioland menig belletje rinkelen. Omwille van zijn vele zeezenderfoto’s online geparkeerd en zijn blijvende belangstelling in offshore radio. Een ritje naar Playa de Aro, het oude lijsternest van Radio Mi Amigo, is geen uitzondering. Hij is net weer terug van reis nummer zoveel…
“Hij had ook sigarenbandjes kunnen sparen.”
Nadat ik al eens eerder contact met hem had gehad werd ik in 2017 opnieuw benaderd door Joan Perich, directeur van Radio Platja d’Aro. Joan had de opdracht voor het gemeentebestuur van Playa de Aro een boek schrijven over de Mi Amigo-periode in het plaatsje gedurende de jaren 70, onder leiding van Sylvain Tack. Mijn weblog van destijds had zijn aandacht getrokken gezien de vele foto’s en downloads van Radio Mi Amigo, evenals het feit dat ik in 1975, 1977 en 1982 in Playa de Aro was en daarna nog jarenlang contact had met Maurice Bokkebroek en Haike Debois (helaas overleden in 2002).
Vele vragen werden de afgelopen jaren door mij zo goed mogelijk beantwoord en doordat Joan ook lokaal met betrokkenen, waaronder Jacqueline, destijds de partner van Sylvain en de Spaanse vriendin van Joop Verhoof sprak, werden steeds meer zaken duidelijk. Ook voor mij. Toen Joan mij wist te melden dat de radiostudio van destijds nog steeds in een opslag stond in de omgeving van Playa en eigendom was van een 85-jarige ‘oude man’, werd mijn interesse echt gewekt en werd het tijd voor een nieuw bezoekje aan Playa de Aro, voorjaar 2018.
Op het kantoor van Joan Perich toonde José Luis een groot aantal foto’s waarop ik veel apparatuur herkende van op mijn foto’s uit vervlogen tijden. Naar bleek was de studio in de jaren 80 door de Spaanse fiscus in beslag genomen en later door hem – na een tip van Maurice Bokkebroek – gekocht. José Luis had de studio opgebouwd in zijn appartement, maar na een aantal jaren opgeslagen in een garage. Ik vroeg of ik een spotmaster als souvenir kon kopen maar dat bleek onbespreekbaar.
Van Joan Perich begreep ik dat de 85-jarige, ondanks het feit dat hij juridisch eigenaar was, eerst wilde overleggen met Bokkebroek. Ik weet nog dat ik op dat kantoor tegen mijn echtgenote zei: “Dit wordt een lange weg”. Bokkebroek was ik, door achteraf verklaarbare redenen, een tijd uit het oog verloren. Met de hulp van Walter Galle wist ik hem toch weer op te sporen. Na overleg met José Luis meldde Bokkebroek dat het er op leek dat de studio niet te koop was maar dat de man wel wist “Dat ik vast niet zou opgeven”.
Drie bezoekjes aan Playa later, met allemaal bezwaren om de opgeslagen studio te kunnen zien, ging de garagebox in augustus eindelijk 2019 open en hoorde ik een indicatie van een bedrag waarvoor ik eigenaar zou kunnen worden. Na overleg met twee musea in Nederland, zonder resultaat benaderde ik opnieuw Walter Galle om naar de belangstelling in België te peilen. Terwijl Walter in overleg was, werd ik gebeld door Ferry Eden waarmee ik ook veel contact had in verband met zijn boek.
Hij adviseerde me om met de VBRO in Brugge contact op te nemen. Een bezoek aan dit Vlaamse radionetwerk in de kerstvakantie van 2019, gaf mij gelijk een goed gevoel. Zij willen nu graag de studio opstellen in hun mooie pand in het centrum van Brugge. Aanvankelijk wilde ik met een bevriende aannemer, met een bus de studio eind april ophalen, maar toen gooide Covid-19 roet in het eten. Vorige week donderdag kwam het er dan toch van om samen met Bokkebroek de studio aan de Costa Brava in te laden en maandagmiddag hebben we die studio in Brugge afgeleverd. (Foto bovenaan)
Het zal even tijd kosten voor Frederik Thomas en zijn team om van alle onderdelen weer een toonbare radiostudio te maken, maar ik heb er alle vertrouwen in dat in het Brugse iets moois zal verrijzen. Een hobby mag wat kosten. Of zoals mijn echtgenote placht te zeggen: “Hij had ook sigarenbandjes kunnen sparen.”
