Eigenlijk is het te gek om vertellen. De eerste nieuwe reeks programma’s dreigde hopeloos te laat te komen bij gebrek aan… elektriciteit. De opnames zouden gebeuren met de apparatuur van de mobiele discotheek. Na ieder optreden werd die opnieuw in een grote Mercedes-bestelwagen geladen en in een nog grotere garage geposteerd tot het volgende optreden. Alle onderdelen werden apart gestapeld en waren bijgevolg niet inzetbaar als studio. Nu was de camionette wel groot genoeg om alles zo op te stellen dat er mee te werken viel, maar dan nog was er stroom nodig. En die was er niet in de garage.
Op hetzelfde moment was Walter een oude boerderij aan het restaureren in het West-Vlaamse Dentergem. Op een zolderkamertje zouden we een hulpstudio inrichten. Deels met vaste apparatuur die we dan telkens zouden aanvullen met apparaten uit de bestelwagen. Een duurzame oplossing… maar de tijd drong want de nieuwe banden moesten dringend naar Playa de Aro. Het zolderkamertje zouden we nooit meer op tijd klaar hebben. Maar voor alles bestaat een oplossing. Die bestond uit een lange stroomkabel die we ongemerkt aansloten op de straatverlichting. Van de camionette in de garage naar de straat. Stroom in overvloed en bovendien nog gratis ook. Nog een beetje meer illegaal bezig zijn, dat moest kunnen. We waren er inmiddels aan gewend.
Recycleren uit noodzaak
Intussen waren wel kostbare dagen voorbije gegaan en restte er te weinig tijd om het nieuw bedachte concept, ‘Verzoekjes Voor Vrije Radio’ effectief te realiseren. Tenminste, een aantal programma’s konden we wel maken, maar niet het gebruikelijke aantal van vier of vijf dat in één keer naar Playa de Aro werd gestuurd. We besloten dan maar om de vele programma’s die nooit eerder waren uitgezonden, door te late bevoorrading of omdat ze in beslag waren genomen bij het tenderen, te herwerken.
Met een nieuw begin en een nieuw einde waren we snel klaar. Het eerste programma ‘Nieuwe Stijl’ werd uitgezonden op 5 september. Het was het eerste deel in een driedelige serie over Radio Mi Amigo zelf. Dit recycleren van programma’s leidde natuurlijk ook tot enkele opmerkelijke uitzendingen. Zo werden in oktober en november de ontbrekende delen 23 en 27 van de ‘Geschiedenis van de zeezenders’ alsnog uitgezonden. Met vijf maand vertraging!
De reeks die om veiligheidsredenen al die tijd was aangekondigd als het ‘hobbyprogramma’ van technicus Maurice Bokkebroek, bleef onder die dekmantel doorgaan. Dat Maurice plotseling een totaal andere stem had gekregen – Walter leek in niks op Pierre en omgekeerd – , was een verwaarloosbaar detail. Erger was het feit dat het weekblad Humo ‘ergens’ de nieuwe programmering van Mi Amigo vandaan had gehaald.
Daarin werd netjes aangekondigd dat op zondag tussen 16:30 en 17:00 uur er een ’Uitzending van de Vereniging Voor Vrije Radio’, was. Alleen zelf naar onderzoeksrechter Guy Maréchal stappen om ons aan te geven zou erger geweest zijn. Gelukkig waren ze bij Humo begripvol en na drie weken was de naam gewijzigd in ‘Verzoekjes voor Vrije Radio’. VVVR dus.
Bandjes halen in Spanje
Intussen waren we er echter van overtuigd geraakt dat ook de andere, nooit eerder uitgezonden programma’s een tweede kans moesten krijgen. Dus sloegen we de eerder bij toeval ingeslagen weg, opnieuw in. De oude opnames van Pierre werden vakkundig herwerkt. In een aantal gevallen moesten we daarvoor de kopie van de moederband gebruiken. De originele studio-opnames, op twee spoor en met 38 centimeter per seconde opgenomen, werden immers naar Playa gestuurd.
Zelf bewaarden we een kopie op vier sporen en 19 centimeter per seconde. Het maken van die kopieën was een routineklus geworden voor Frans, die inmiddels al zijn spaarcenten geïnvesteerd had in twee ReVox-bandrecorders en een mengpaneel. Kwalitatief waren de reservebanden meer dan voldoende goed voor een uitzending op de middengolf.
De originele programmabanden werden door de echte Maurice Bokkebroek bewaard in een aparte productiestudio in Playa de Aro. Met enkele getrouwen van de VVVR hadden we een beurtrol afgesproken om ze terug op te halen. Heel veel moeite moesten we daar niet voor doen want Spanje is een uiterst mooi vakantieland. Dus gingen we er om beurt gewoon op vakantie, bleven langere of kortere tijd aan de Costa Brava hangen en namen op de terugweg de dure originele tapes terug mee naar Breda.
° Het VVVR-programma dat niet aan boord was geraakt eind 1976 ,kreeg een herkansing begin 1977. Begin en einde, origineel van Pierre, werden vervangen door een nieuwe stukken ingesproken door Walter.
° Volgende week zondag: deel 11
