Het afscheidsprogramma van Peter Vandam werd dus niet uitgezonden op Radio Mi Amigo. Niemand die de ware toedracht kende. Met de tapes uit Playa de Aro liep wel eens meer iets verkeerd. Een blanco cassette tussen de rest? Tja, dat kon. De jongens aan boord zochten er niks achter. De luisteraars niet. Wij, in eerste instantie ook niet. We gingen ervan uit dat Peter vertrokken was zonder laatste programma. Geen poeha. Uiteindelijk was dat ook zijn stijl. Een man van weinig trammelant, tierlantijntjes of treurnis.
Maar dit keer was het toch anders. De frustraties hadden ook bij hem even, heel even, de bovenhand gehaald. Omdat hij een tegenactie van Sylvain Tack had verwacht, was er een extra kopie van zijn afscheidprogramma opgenomen. Toen ik Peter bij z’n terugkeer in de Lage Landen belde, ik dacht hem bij BRT West-Vlaanderen te kunnen binnenloodsen, hoorde ik het boycot-verhaal.
Frequentiewissel geen succes
Intussen waren m’n collega Frans en ikzelf begonnen met de opnames voor de gesproken brief aan Sylvain Tack. Dat gebeurde in onze ‘zolderstudio’ in het Bredase Delbergen, aan het nummer 43. De Mi Amigo-baas had onze eerlijke en oprechte mening gevraagd over zijn station en zijn medewerkers. Uiteindelijk waren we redelijk toevallig getuige geweest van diverse ruzies, we kenden iedereen, praatten zonder vooringenomenheid en we hoorden veel. Dat wordt nu eenmaal verwacht van ’schrijvers’.
Wie vraagt, die krijgt. We staken onze kritiek we niet onder stoelen of banken. We meldden ook dat we het niet netjes vonden dat Peter niet de kans had gekregen om afscheid te nemen van zijn luisteraars. En we vroegen ons ook hardop af wie nu programmaleider was geworden. En terwijl we toch op dreef waren, gooiden we er nog een aantal dingen bovenop.
De enerverend slechte kwaliteit van de commercials die Patrick Valain insprak bijvoorbeeld. En dan was er nog de frequentiewissel van Radio Mi Amigo geweest van enige weken eerder. Dat was een drama geworden. De 259 meter was verlaten voor de oude Veronica-golflengte van 192 meter. Wat een verbetering had moeten worden, was uitgedraaid op het tegenovergestelde. De ontvangst was nog slechter geworden. En eigenlijk had dat minder te maken met de golflengte, dan wel met… nieuwe zendbuizen die nooit aan boord waren geraakt.
° Promo-jingle van Teach In naar aanleiding van de frequentiewissel naar 192 meter
° Eerste programma op 192 meter
Een verdwenen budget
Het toeval brengt vaak dingen aan het licht waar je nooit achter zou komen ook al bleef je jaren zoeken. Zoals ik al schreef, we praatten met iedereen en dan… praat iemand z’n mond al eens voorbij. Zo waren we er achter gekomen dat de door Peter Chicago, technicus aan boord van de MV Mi Amigo, bestelde zendbuizen voor de 192-meter nooit waren aangekocht. Nochtans was het geld daarvoor ter beschikking gesteld door Sylvain Tack.
De verantwoordelijke voor de aankoop had het geld evenwel voor iets anders gebruikt. Dat vonden wij niet kunnen, want het belangrijkste aspect van een radiostation is een goede ontvangst. Daar vertrekt en eindigt alles bij. Maar in België liepen enkele ‘medewerkers’ van Radio Mi Amigo die daar totaal anders over dachten. Ook dat stelden we aan de kaak in de gesproken brief. We noemden man en paard.
° Nooit uitgezonden VVVR-programma – aflevering 72 (16/1/1977)
De firma is een antwoordapparaat
De opname, op een cassettebandje, ging in een enveloppe en vertrok naar Playa de Aro. Het resultaat was dat er op 16 januari alweer geen uitzending van de VVVR was. Nu wisten we het helemaal zeker. Het was voldoende om kritiek te uiten of er volgde een boycot. De firma Sound Pro BV werd opnieuw ingeschakeld. Er was immers nog steeds niet teruggebeld door een Belgische verantwoordelijke.
Aan de telefoon was Sylvain Tack alweer een en al vriendelijkheid en zei dat er een misverstand in het spel zijn. Dat er nogmaals geen VVVR-uitzending was geweest, was een ongelukje. Ik gaf hem nog maar een keer het telefoonnummer van Sound Pro BV. Het ging eigenlijk om het tweede en (bijna) ongebruikte nummer van Herbert Visser (foto) in Amsterdam. Op die lijn had hij een antwoordapparaat aangesloten dat de opbeller vriendelijk liet weten dat er bij Sound Pro BV even niemand aanwezig was, maar dat naam en nummer konden worden ingesproken.
Sylvain versus Patrick, versus de VVVR
Het kat en muis spelletje bleef duren. Op 23 januari 1977 was de VVVR terug op zondagnamiddag en op de radio. Het telefoontje van de Belgische medewerker aan Sound Pro BV kwam in de daaropvolgende week. Een korte boodschap dat er opnieuw contact zou worden opgenomen werd ingesproken. We herkenden met z’n allen de stem van Patrick Valain. Niet dat we er veel mee opgeschoten.
Het was overduidelijk dat we in een patstelling waren beland. Veel analyses waren niet mogelijk. De VVVR had blijkbaar op zere tenen getrapt. Van Sylvain Tack en van Patrick Valain. Al waren ze beiden boos op ons, toch waren hun redenen totaal uiteenlopend. Tack probeerde het VVVR-programma te behouden. Met weinig enthousiasme weliswaar. Patrick Valain deed er alles aan om het te laten stoppen. Er was een machtsspelletje aan de gang, met de VVVR als speelbal.
Dat we aan het kortste eind zouden trekken was duidelijk. Alleen vroegen we ons af hoe dat zou gebeuren.
° Aanstaande zondag: deel 18
