Samen wonen ging net iets te ver
De studio’s van Radio Mi Amigo waren op dat moment ondergebracht in een ruime villa, halfweg de flanken van de Mas Nou. Iedere deejay had er zijn eigen kleine tempeltje. Het gebouw was eigenlijk van een vriend van Sylvain Tack. Zelf had de wafelbakker, muziekuitgever, bladenmaker en radio-eigenaar een nog grotere kast, helemaal boven op de berg.
Sylvain wilde heel ver gaan met ‘zijn’ Radio Mi Amigo, maar dat de deejays ook nog eens bij hem in de kelder of op de zolder zouden wonen en werken, dat ging net iets té ver. Bovendien vond zijn toenmalige vriendin Jacqueline het ook niet zo’n goed idee. Dan maar een andere villa. Minder indrukwekkend en met een minituintje. Net daar waren we Rob Ronder tegen het vege lijf gelopen. (foto onder)
Rob had eerder voor de concurrentie van Radio Atlantis gewerkt maar was na de close down van dat station bij Radio Mi Amigo terecht gekomen. Niet om programma’s te tapen in Spanje, maar om ze live te presenteren vanaf het zendschip. Ook dat was een apart verhaal geworden. Toen de anti-zeezenderwet van kracht werd op 1 september 1974, was Radio Mi Amigo eerst ondergedoken in de wafelbakkerij in Buizingen van Sylvain Tack en daarna in een kleine hoeve in het Vlaamse Opbrakel.
Het illegaal opnemen ging een hele tijd goed, maar in februari 1975 kwam de BOB achter de locatie, viel de hoeve binnen en nam alles in beslag. Tack en co hadden hun plannen om de hele infrastructuur naar Playa de verhuizen nog niet helemaal rond op dat moment. Bijgevolg dreigde het zendschip zonder gepresenteerde programma’s te vallen. Een oplossing bestond erin om enkele mensen naar de MV Mi Amigo te sturen die live van boord zouden presenteren. Op die manier werd Rob Ronder opgevist en per direct naar de Noordzee gestuurd.
De wereld is echt wel klein
Toen wij hem in het studiotuintje in Playa ontmoetten, was hij net terug van zijn wekenlange shift op de Noordzee. Sylvain Tack vond dat Rob een presentje verdiend had en dus mocht de jongeman op zijn kosten enkele dagen logeren in Spanje. En om bij te praten. Rob wilde graag verder voor het station blijven werken, programmaleider Joop Verhoof moest beslissen. Omdat de wereld niet één keer, maar vele malen kleiner is dan we denken, bleek dat Rob eigenlijk in Ulvenhout woonde.
Laat dit nu net op de spreekwoordelijke steenworp afstand liggen van Breda… waar Frans Schuurbiers huisde. Vlakbij het Nederlandse hoofdkwartier van de VVVR dus. Bovendien klikte het tussen ons, dus hielden we allemaal contact met elkaar. Radio kan vele gemeenschappelijke banden en vriendschappen smeden. Bovendien had Rob een hele knappe opnamestudio. Iets waar wij als VVVR dringend naar op zoek waren.
Het lag dus voor de hand dat Rob Ronder ons uit de nood zou kunnen helpen. Meer zelfs, eigenlijk hadden we van meet af aan met hem in zee willen gaan voor de opnames van de ‘zeezenderdocumentaires’. Als trio kenden we elkaar inmiddels bijzonder goed en logistiek was het gewoon de beste keuze. Maar tussen programmaleider Joop Verhoof en Rob Ronder klikte het op dat moment niet echt.
Meer zelfs, toen we Joop het idee van de programma’s aankaartten, was ons uitdrukkelijk gezegd dat zeker Rob Ronder niet de commentaarstem mocht doen. Waar een en ander werd gemonteerd was een kleiner probleem, want dat kon toch niemand horen of te weten komen. Wij hadden Joop dus nadrukkelijk, op ons communiezieltje, beloofd om uit te wijken naar de studio van Pierre Deseyn. Hij had daar geen probleem mee.
Pierre is weg en Rob mag niet
Fijne situatie dus. Het eerste ‘zeezenderhalfuurtje’ moest ten laatste op dinsdag 12 augustus verstuurd worden naar Playa de Aro. Via snelpost of wat daar toen voor doorging. Dan zou het er net op tijd zijn om de eindproductie te passeren en daarna mee te reizen met de rest van de vooraf opgenomen programma’s naar het zendschip. Maar intussen was het zondagochtend 10 augustus. Na crisisberaad besloten we de mogelijke banvloeken of zelfs de boycot van Joop Verhoof te trotseren en Rob alsnog te vragen de documentaire op te nemen.
Gelukkig was hij thuis al hadden we hem geen vijf minuten later moeten bellen, want Rob had eigenlijk andere zondagse plannen. Die werden uitgesteld. In allerijl ging het naar Ulvenhout. Helaas zonder script. Want dat hadden we dan weer toevertrouwd aan Pierre. Wij schreven artikelen, gaven een blad uit, wij maakten geen radioprogramma’s, laat staan documentaires. Dat was een vak apart. Pierre had het wel jarenlang gedaan bij Radio Northsea International met ‘RNI goes DX’. Hij alleen kende het klappen van de zweep.
En daar stonden we dan, op een heel erg warme zondagnamiddag, in een opnamestudio. De programmafragmenten die we in de uitzending wilden hebben, hadden we bij. Maar geen van ons allen die op dat moment wist hoe we het zouden aanpakken. En als we er al in zouden slagen om iets te maken dat op een documentaire leek, dan nog hing de mogelijke boycot van Joop Verhoof ons boven het hoofd.
° Aanstaande zondag: deel 4
