Of de ‘nieuw opgerichte’ Sound Pro BV er iets mee te maken had, zullen we nooit weten, feit is dat na vier zondagen zonder VVVR-programma er op 9 januari plots weer een uitzending te horen was. Een aflevering waar we best trots op waren, want het was de eerste ’nieuwe stijl’. Een paar keer per maand zouden we de platgetreden paden verlaten.
Geweer van schouder gewisseld
Eindeloos, week na week doorgaan met het laten horen van oude zeezenderfragmenten leek ons niet langer interessant. We zouden meer aandacht besteden aan de stijl, formats, muziek, en artiesten die een onuitwisbare stempel hadden nagelaten in de geschiedenis van de offshore radio. Programmaleider Peter Vandam had daarvoor eerder het licht op groen gezet.
De eerste documentaire waar ontzettend veel research was voor gedaan, ging over de Roaring Sixties. In de zomer van 1967, die de nadagen van de Britse zeezenders inluidden, had deze groep die was opgebouwd rond de bekende Ivy League, een culthit met ‘We love the pirate stations’.
In de VVVR-uitzending werden unieke opnames van deze band gedraaid en werd ook verteld waarom ze voor dat nummer een andere groepsnaam hadden gekozen. De leden van The Ivy League vreesden immers een boycot van de BBC als bekend zou worden dat zij een ‘pro piratenlied’ hadden opgenomen. Ons programma stond als een huis. De reacties achteraf waren unaniem lovend.
Dat we met de nieuwe opzet een prima formule hadden gekozen, kregen we ook te horen van Terry King, niemand minder dan de manager van The Fortunes. De groep die tientallen grote hits had gescoord in de jaren zestig en zeventig, had ook het lijflied voor Radio Caroline geschreven.
Iedereen met elkaar verbonden
Maar de hitformatie had nog veel meer te maken met zeezenders. Hun eerste manager was Reginald Calvert geweest. De eigenaar van Radio City die in 1965 werd vermoord in een dispuut rond het eigenaarschap van het radiostation.
° Eerste aflevering nieuwe stijl van het VVVR-programma
In het programma konden we opnames laten horen van de groep die nog nooit eerder bij een Europese radio waren uitgezonden (Ugly Ducking). Ook Screaming Lord Sutch kwam voorbij. Zijn ‘Smoke on Fire’ werd gedraaid. Sutch was dan weer belangrijk omdat hij ooit was gestart met Radio Sutch, het station dat later werd doorverkocht aan… Reginald Calvert, die er Radio City van maakte.
Aan de documentaire was keihard gewerkt door een grote groep mensen en omdat we vooral geen fouten wilden maken, hadden we het programma op voorhand opgestuurd naar het management van The Fortunes. Terry King had meteen enthousiast gereageerd. Hij belde op met felicitaties en vertelde dat hij zoveel mogelijk mensen in de showwereld zou verwittigen dat het programma er aan kwam.
Er was een dubbele aflevering voorzien op 6 en 13 februari 1977. We konden ook nog noteren dat hij heel verbaasd was dat Radio Mi Amigo, dat hij toch maar een middelmatig station vond, plots had besloten om dat soort documentaires te gaan uitzenden. Zoveel lof, daar stonden ook wij van te kijken, dus vroegen we de man om ons een brief te sturen waarin hij dit herhaalde. Dan was er tenminste een bewijs van zijn enthousiasme. Wat hij ook prompt deed.
Sylvain boycot Peter
Intussen was ook eindelijk de gesproken brief voor Sylvain Tack klaar. De opname zou van cruciaal belang blijken in het verdere verloop van de samenwerking tussen de VVVR en Radio Mi Amigo. Sylvain Tack had heel eerlijk onze mening gevraagd en die kreeg hij. We vonden dat het station een tijdlang de totaal verkeerde richting was uitgegaan. Maar de laatste maanden was er beterschap merkbaar.
Programmaleider Peter Vandam had gekozen voor de formule van een popstation en dat zat best goed. Helaas waren er daarover zoveel conflicten gerezen met Sylavin Tack dat Vandam met slaande deuren was vertrokken in Playa. In zijn laatste programma, dat op 1 januari zou 1977 worden uitgezonden, was Vandam niet mals geweest voor de Mi Amigo organisatie.
Tack had lucht gekregen van Peter zijn ongenoegen en had de cassette vervangen door een blanco tape. De jongens aan boord kregen een gecodeerde band om uit te zenden, waar evenwel niks op te horen was. Het minste wat je kan zeggen is dat dit een allesbehalve volwassen ingreep was van de ‘grote’ Mi Amigo-baas. Beetje slinks, nogal achterbaks, goed geniepig. Weinig klasse dus… Maar dat zou ik gauw genoeg ook zelf ervaren. Blijkbaar bestond er ook een Sylvain Tack 2.0
° Het nooit uitgezonden laatste programma van Peter Vandam
° Aanstaande zondag: deel 17
