Inmiddels was ik wel meer vreemde dingen gewoon van de ex-wafelbakker, maar ik had er echt het raden naar wat hij nu weer in zijn schild voerde. Al doe ik de waarheid geweld aan als ik schrijf dat ik niet echt een vermoeden had. Tussen de lijnen leren ‘luisteren’, zeker bij Mi Amigo, was een reflex geworden. Het ging al een poos niet echt goed meer met het station. Er waren wel nog veel luisteraars, maar het imago was niet meer OK. Waar een Radio Veronica en een Radio Noordzee Internationaal als professioneel werden omschreven, dook voor Radio Mi Amigo vaak het woord amateuristisch op.
Twee maten, twee gewichten
Uiteraard was het moeilijk werken vanuit Spanje, met een ondergedoken organisatie in de Lage Landen en een zendschip op de Noordzee dat bemand werd door een allegaartje van Nederlanders en Engelsen. Natuurlijk was het niet goed dat de zender vaak en soms voor weken uit de lucht was. Bovendien waren veel live-medewerkers echt ondermaats. Het niveauverschil tussen de vooraf opgenomen banden uit Playa de Aro en veel rechtstreekse boordprogramma’s was schrijnend. Daar kwam ook nog eens het verschil tussen de dj’s aan boord onderling bij. Een Marc Jacobs bijvoorbeeld was uitmuntend, een jongen als Hans Brouwers om te huilen.
Maar om van de lokale ruzies in Playa de Aro af te zijn, was Tack zijn Spaanse kolonie aan het terugschroeven ten voordele van deejays die live vanaf het zendschip werkten. De voordelen waren dus legio, maar vooral het feit dat hij dan geen gezeur van personeel om zijn oren had, was belangrijk. Meer en meer verschoof alle beslissingsmacht naar Sylvain Tack zelf en naar zijn nieuwe vertrouwensman in België… Patrick Valain (foto). Een naam die Tack zelf nooit had uitgesproken of had laten vallen, tegen niemand. Want wat Valain deed was echt wel heel gevaarlijk. Reclames ronselen, spotjes opnemen, geld incasseren, mee de bevoorrading organiseren en vooral de verantwoordelijkheid dragen voor de Mi Amigo Drive In Show. Een eclatant succes.
Weekends waarbij tot vijftien keer toe werd opgetreden, waren geen uitzondering. En diezelfde Patrick Valain mocht ook op zoek naar nieuwe boorddeejays. Nu was de man een degelijke organisator, maar van wat een goede radiopresentator was, daar had hij dus veel minder kaas van gegeten. Of misschien was het aanbod te gering. Kan ook. Over het aanbod commercials mocht dan weer niet geklaagd worden, dat was enorm. Te groot waarschijnlijk om die dingen goed te maken. Of te duur om ze professioneel te laten opnemen door een echte studio. Of ook hier was dit misschien wel te gevaarlijk.
Wat we zelf doen, doen we (niet) beter
Kortom, de meeste commercials die op de zender te horen waren, klonken monotoon, saai en inspiratieloos. Eén enkele stem over een muziekje gedrapeerd. Die kinderlijke eenvoud, dat gebrek aan afwisseling, was één van de redenen waardoor Mi Amigo een stuk minder professioneel klonk dan z’n voorgangers en ex-collega zeezenders. Ik had eerder al uitgelegd aan Sylvain Tack dat die reclameblokken storend waren. Programmaleider Vandam bleek dat ook voortdurend te roepen. Maar dat ik zo resoluut de kant van Peter koos, dat bleek achteraf geen goed idee te zijn geweest. Helaas had ik nog steeds niet helemaal door dat de ‘baas’ nooit ‘tegenspraak’ duldde. Wat het niet was, het ging om een persoonlijke mening over kwaliteit. Met de beste bedoelingen…
° Voorbeelden van commercials die door Mi Amigo-dj’s zelf geproduceerd werden
Intussen was het 4 november 1976 geworden. De eerste VVVR-uitzending van een vol uur ging de ether in. Daarvoor hadden we een programma dat eerder niet was uitgezonden omdat het zendschip toen werkloos op een zandbank lag, opnieuw gemonteerd. Het ging om deel twee uit de minireeks ‘De geschiedenis van Radio Mi Amigo’ van 12 september 1976. Het nieuwe programmaformat was uitgewerkt in overleg met programmaleider Peter Vandam. Eén keer in de maand zouden we tunes en songs draaien die ‘iets’ met radio te maken hadden.
Eén keer per drie à vier weken zouden we een documentaire rond een artiest of popgroep maken. Tenminste voor zover hij of zij iets te maken had met radio. Op dat vlak waren er vrij veel mogelijkheden. Zo had David Bowie bijvoorbeeld ooit jingles ingezongen voor Radio City, toen hij nog gewoon David Jones heette. Er waren de Roaring Sixties van de offshore hit ‘We love te pirate stations’. Eigenlijk waren dat The Ivy League onder een andere naam. Of The Fortunes die het nummer ‘Caroline’ hadden opgenomen, het lijflied van Radio Caroline.
Extra hulp van ‘buitenaf’
Dat soort programma’s zet je niet zomaar in elkaar. Dus werd contact opgenomen met Bert Bossink. Notoir muziekkenner en uitgever van ‘Hitmemories’, een blad over hitlijsten, popgroepen, zangers en alles wat maar in de buurt kwam. Collega Frans Schuurbiers had een tijdlang een bijlage over zeezenders geschreven voor het blad, Bert was dus goed bekend en kon ten volle vertrouwd worden.
Intussen was ook de boerderij van Walter Galle iets comfortabeler geworden en hoefden we geen VVVR-programma’s meer te maken vanuit een bestelwagen. Het kon voortaan ook gewoon op een zolderkamertje (foto). De enige plek in de boerderij die een paar keer in de week gonsde van de activiteit. Verder was het er meestal stil, wegens onbewoond en nog volop in restauratie.
Eind november was de gesproken bief voor Sylvain Tack nog steeds niet opgenomen omdat niemand goed wist hoe dit moest worden aangepakt. Tack werd nerveus en belde me opnieuw op. Hij zat blijkbaar echt op de mening van de Vereniging voor Vrije Radio te wachten. Maar waarom dan toch?
° Het eerste VVVR-programma van een vol uur. Dit is de studioversie, zonder de commercials, die werden later in Playa de Aro toegevoegd door Maurice Bokkebroek.
° Volgende week zondag: deel 14
