Nauwelijks de routine van het dagelijkse VVVR-leven weer opgenomen of ik kreeg twee heel bijzondere telefoontjes uit Playa de Aro. Het eerste was van Peter Vandam. Tijdens het laatste bezoek van Frans en ikzelf, zat hij in… België om er een nieuw jingle-pakket op te nemen voor Radio Mi Amigo. Dat gebeurde bij het toen erg bekende Belgische Monopole in Heist-op-den-Berg. Mensen als Paul Michiels, toen lid van de groep Octopus, en later van Soulsister en de beste Belgische studiozangeres Sonja Pelgrims (op dat moment) werkten eraan mee.
° Het Mi Amigo jingle-pakket ingezongen door Octopus
Dat Peter die producerende taak op zich had genomen was niet zo evident. Hem hing immers nog steeds een flinke boete boven het hoofd. Begin 1975 was hij immers opgepakt in de geheime Mi Amigo-studio in Opbrakel. Hij had toen een nacht in de gevangenis gezeten en had op zijn communiezieltje moeten beloven zich ter beschikking te houden van het parket. Niet dus, Peter was met de eerste de beste tender naar het zendschip getrokken. Na enkele weken aan boord was hij in Playa de Aro terechtgekomen en sindsdien was hij niet meer in België geweest, waar hij geseind stond als… voortvluchtig.
Minder radio, meer muziek
Het telefoontje van Peter bracht goed nieuws. Hij was programmaleider geworden bij Radio Mi Amigo in opvolging van Joop Verhoof. De ‘Tukker’ was teruggekeerd naar Nederland. Het waarom wilde Peter niet kwijt, wel het feit dat de Vereniging voor Vrije Radio haar zondagnamiddagprogramma in zendtijd mochten verdubbelen. Dominee Toornvliet was weggevallen om 16:00 uur en wij kregen alle vertrouwen om van de dertig VVVR-minuten er vijftig te maken.
Daarbij werd overeengekomen dat we andere formules zouden uitproberen. We waren intussen ruim een jaar bezig, alle zeezenders waren in de reeks al meerdere keren voorbij gekomen, net zoals de meeste bruikbare geluidsopnames. We zouden samen proberen om nieuwe invalshoeken te vinden. De basisregel daarbij was ‘minder radiofragmenten, meer muziek’, zodat het programma beter zou aansluiten bij de algemene lijn van Radio Mi Amigo.
Meer Mi Amigo-merchandising
Nog meer veranderingen werden ingevoerd. Er zou ook geen ruimte meer zijn voor eigen reclames. Al waren dat er nooit veel geweest, we zouden die helemaal laten vallen. Geen supermarkten meer uit Tielt, warme bakkers in Geluwe of verzekeringsmakelaars met een adres in Gent. De reclame voor de Free Radio Road Show en ons tijdschrift Baffle, mocht wel blijven.
Kortom, er viel helemaal niks meer te verdienen voor de VVVR, maar dat konden we compenseren door de verkoop van artikelen uit de Mi Amigo Shop. Halskettingen (foto onderaan), sleutelhangers, stickers, fotopakketten… Onze winstmarge werd verdubbeld. De programma’s werden ook niet meer in één enkel blok opgenomen. Om de tien minuten werd een pauze ingelast zodat de echte Maurice Bokkebroek er de juiste commercials kon inlassen. Een adverteerder als bijvoorbeeld Lois, wist nu dat hij ook op zondag doorlopend een spotje kon laten uitzenden, en dat er geen ‘gat’ meer zat in de namiddag.
Het CV van Sylvain Tack
Het tweede telefoontje volgde enkele dagen later, Sylvain Tack himself. Hij wilde nog eens terugkomen op de vele ruzies waarin we verzeild waren geraakt enkele weken eerder. Net vooraleer Frans en ikzelf opnieuw waren vertrokken uit Playa de Aro had de Mi Amigo-baas ons nog maar eens uitgenodigd voor een etentje. Het was een luxueus restaurant geworden in een oud kasteel, ergens in de buurt van Lloret del Mar. We hadden er voor het eerst kikkerbillen gegeten en teveel rode, maar dure Spaanse wijn gedronken. Een kater hadden we er niet aan over gehouden, wel een hele verwarrende avond.
Want Tack wilde van ons weten wat hij waard zou zijn als… programmaleider. De man had eindeloos zijn eigen showbizz-realisaties zitten opsommen. Hij had Paul Severs (foto) ontdekt en gelanceerd, de muziekuitgeverijen Gnome en Start op poten gezet, hij was het popblad Joepie begonnen, had Radio Mi Amigo gestart. We konden dit enkel maar beamen en wisten helemaal niet waar hij naar toe wilde met de opsomming van zijn CV. Behalve dan naar de volgende fles rode wijn. Maanden later zou ik begrijpen dat Tack ook een meesterschaker was en ik niet.
Gesproken brieven
Weken later belde de Mi Amigo-baas dus op. “Of ik mij het laatste etentje nog herinnerden?”. Ja natuurlijk. “En of ik misschien een gesproken brief wilde maken met mijn ideeën over een goed format voor een familiezender als Mi Amigo. Hoe stond ik tegenover Peter Vandam als nieuwe programmaleider? Wilde hij er niet teveel een popzender van maken? Moest het niet wat volkser en Vlaamser of gewoon meer Nederlandstalig worden?”
Er volgde nog een resem vragen. Omdat ik ze niet allemaal in één enkele keer konden onthouden, wilde hij best alles herhalen, zodat ik de tijd kregen om het te noteren. En of ik mijn antwoorden misschien konden opnemen, dat was makkelijker dan in een brief. Die laatste vraag was trouwens helemaal niet zo vreemd. We hadden nu eenmaal de gewoonte om het laatste nieuws uit België en Nederland, net voor we een nieuw programma op band zetten, nog gauw even mee op te nemen. Een persoonlijke touch, leuk voor de jongens en meisjes in Spanje om eens een stem te horen die persoonlijk aan hen gericht was.
° Aanstaande zondag: deel 13
