Het is een vreemde gewaarwording; nog zowat anderhalve generatie te gaan en dan is er niemand nog die het zeezendertijdperk bewust heeft meegemaakt. Geen luisteraars, geen organisatoren, geen mensen die lijf en ledematen riskeerden aan boord van zendschepen of oude oorlogsforten om hun droom na te jagen; ‘radio maken en tegelijk een verstard mediabeleid proberen in beweging te zetten’.
Raar om hen straks in het rijtje van koetsiers, klompenmakers en hofnarren te moeten bijzetten. Allemaal verdwenen. Leg het tegenwoordig maar eens uit aan je kinderen en kleinkinderen; ‘In onze tijd moesten dj’s op een schip zitten, midden op zee om plaatjes te draaien.’ Dat zeg je dan tegen iemand die vanachter zijn bureau, met een laptop wereldwijde radio maakt. Het zeezendertijdperk was heroïsch, het was een deel van de aantrekkingskracht. Het is de reden waarom er nog zoveel fans zijn van het fenomeen. Adepten van een verdwenen ambacht. Niet zelden wordt offshore radio verheerlijkt. Terwijl het uiteindelijk toch om de programma’s ging.
En laten we objectief blijven, van alle initiatieven om radio te maken vanaf zee, zijn er echt niet zoveel die daar op een professionele manier in geslaagd zijn. Maar dat neemt niet weg dat alle betrokkenen zich met hart, ziel en nog wat meer levensbelangrijke ledematen, hebben ingezet voor hun ideaal. Enkel al daarvoor verdienen ze onze blijvende aandacht. Want, en dan kom ik weer terecht bij het begin van dit stukje, over anderhalve generatie is er straks iemand meer die er echt bij was. Heel veel oud-zeezender dj’s hebben het tijdelijke al voor het eeuwige geruild. Het kan enkel nog erger worden.
Wie betrokken was bij deze of gene zeezender en nog onder ons is, behoort ongetwijfeld tot de laatste generatie radiomakers op zee. Eén van hen is Ad Roberts. De Nederlander maakte eergisteren, geheel toevallig, zijn opwachting op deze FB-pagina. De ‘kenners’ weten wie hij is, vele anderen misschien niet (meer). Daar doen we graag wat aan. Als exponent van het laatste bataljon offshore jocks, zetten we hem graag even in de schijnwerpers. Om wie hij is en omdat hij mee strijd voerde voor een nieuw mediabeleid.
Ja, wie kent Adje niet meer?
Samen met Ferry aan boord van de Mi Amigo of de Ross.
Op de laatste heb ik hen nog ontmoet.
Mijn twee favorieten in die tijd.
Ik weet nog dat er een dj op de Mi Amigo zei dat als Adje uit de studio was, bijna alle knopje waren verdraaid. En alles moest opnieuw geregeld worden.
Ik weet de naam niet meer maar het is me wel bijgebleven.
Groeten
Eric