Nostalgie, het verlangen naar een geromantiseerd vroeger
Nu ik in de herfst van mijn leven ben aanbeland, kreeg ik het idee om mijn leven op papier te zetten. Nu ik alles nog weet. Als je ouder wordt krijg je kleine ongemakken en je vergeet soms iets. Dat noem ik Alzheimer Light. Onderwerpen die met media te maken hebben gaan naar RadioVisie.
Mensen die goed in elkaar zitten romantiseren het verleden. Doe je dat niet dan heb je misschien last van complexen of iets dergelijks. Aldus dokter Marten. Ik denk dus aan de leuke dingen maar ben de armoede, slaag, honger en kou niet vergeten. Ze komen gewoon later, na mijn nostalgische gevoelens.
18 april 1973. Ik ben per trein onderweg naar Den Haag. Ik ga via Rotterdam en Hoek van Holland, want ik ga eerst een jeugdvriendinnetje in ‘s Gravenzande ophalen. We gaan demonstreren tegen het verbieden van de zeezenders. Wat denken ze daar in Den Haag? Dat ze dat zomaar kunnen doen? We zullen ze leren! Het noodlot wil dat het zendschip van Radio Veronica, de Norderney, vast is gelopen op het strand van Scheveningen en er dus niet wordt uitgezonden en er geen steun meer verleend kan worden aan de demonstratie.
Ik neem voor de allereerste keer, alleen, de trein. Het goede perron en de juiste trein vinden is me gelukt. Ook het overstappen. Vlak voor de eindbestemming merk ik dat de trein achteruit rijdt. Zeker een station voorbij gereden? Hij gaat toch wel snel, dat vind ik maar niks. Er is niemand waar ik iets aan kan vragen. Als de trein stopt stap ik uit en geeft een conducteur mij uitleg. De trein rijdt helemaal niet achteruit maar gaat gewoon terug naar Rotterdam. Ik schijn weggedommeld te zijn voor de aankomst in Hoek van Holland, het eindpunt.
De machinist is naar de andere kant van de trein gelopen en is gewoon verder gegaan met zijn rit. Niks van gemerkt. Hij is dus geen station voorbij gereden. De treinen reden op dat traject niet vaak, ik moest lang wachten op de volgende naar Hoek van Holland. Uiteindelijk raak ik er toch. Helaas reed de bus naar ‘s-Gravenzande net weg en moest ik alweer een uur wachten. Toen ik eindelijk bij het huis van het meisje aankwam, was ze al lang weg. Ze dacht dat ik niet meer kwam opdagen en was met een vriendinnetje naar Den Haag gegaan.
Ik had er dus de smoor in, want het was een mooi blond meisje (dit was voor de tijd dat ik van roodharigen hield) en aardig ook nog. Met de bus naar Den Haag dan maar. Door al mijn oponthoud kwam ik op het Malieveld toen iedereen al terugkeerde van de demonstratie. Gezien de ongeregeldheden bij de regeringsgebouwen is dat maar goed ook. Genieten van de muziek op het Malieveld kon ik ook niet meer. Een beetje treurig ben ik naar huis gegaan.
En het mooie blonde jeugdvriendinnetje heb ik nooit meer gezien, ze was in werkelijkheid niet zo aardig als in mijn nostalgische gedachten.
