Op sommige momenten kan muziek een therapie zijn als je eenzaam bent en in de put zit. Ik wil graag vertellen hoe een eenvoudige transistorradio me weer plezier in het leven gaf. Getriggerd door Paul McCartney met de prachtige song ‘Mull of Kintyre’ kwam het onderstaande verhaal weer in gedachten.
Door vrouwen en de belastingdienst aan lager wal geraakt was ik mijn bosrijke Brabant ontvlucht en in het kale Schotland terecht ben gekomen. Met een vrachtwagenchauffeur kon ik meerijden naar Glasgow. Van daaruit heb ik rondgezworven en uiteindelijk behoorlijk berooid in het noordwesten van Schotland beland.
Bij een weduwe, die op een afgelegen boerderij woonde, kreeg ik onderdak nadat ze me had opgeraapt toen ik gevallen was langs de kant van de weg. Nee, ik mocht niet in haar woning maar in een kot hoog op de rotsen met uitzicht op zee wonen. Het was ooit door haar man gebruikt, hij was zendamateur. Een wand vol met QSL-kaarten was nog overgebleven, de zendapparatuur en de aggregaat waren al lang geleden verdwenen. Ik moest me behelpen met kaarsen en een zaklamp.
Ik kreeg eten en drinken voor de eerste dagen die ik voornamelijk in bed doorbracht. Ik was kapot en had weinig zin om wat te doen. Het is in Schotland al vroeg herfst en de kou dreef me uiteindelijk toch uit bed. Mijn eerste werk was de kachel in orde brengen en het kot schoon maken. Ik was ver gezonken. Armoede in het begin van mijn leven was er altijd al geweest, maar dit overtrof alles. Na een poosje kreeg ik een oude Bush radio op batterijen.
Het toestel was erg oud en misschien ook al gereviseerd. Ik heb hem opengemaakt, wat contactspray er ingespoten en met een doekje, gedrenkt in een sopje, heb ik de behuizing voorzichtig schoongemaakt. Daar heb ik de hele dag over gedaan, maar je kunt beter bezig zijn anders zit je toch maar te piekeren. Muziek deed en doet nog steeds wonderen bij mij. Ik kon BBC Radio 4 en een Ierse zender ontvangen op de langegolf. Ik kon naar muziek en informatie luisteren. Wat wil je nog meer? Vooral van de Ierse muziek knapte ik goed op.
Na verloop van tijd kreeg ik weer regelmaat in mijn leven. Lange kustwandelingen, houthakken en het huis opruimen werden een regelmaat. Ook het wekelijks boodschappen doen met mijn gastvrouw, hoorde daarbij. Vooraleer we er op uit trokken moest ik eerst in bad van haar, want waarschijnlijk stonk ik behoorlijk. Dat wekelijkse bad voelde toen net zo aan als een luxe sauna nu. Het begon me goed te bevallen en ik werd weer mezelf. Alleen, er was geen toilet in mijn kot, net als in het leger moest ik een gat in de grond graven en daarna een schep zand eroverheen gooien.
Het werd kouder en kouder en het kot was moeilijk warm te stoken. Maar toch ik was heel gelukkig, gek genoeg. Ik had onderdak, een bed, een kachel, een campinggas toestel, jerrycans met water en een heel grote luxe… de Bush radio. Niks hifi stereo via peperdure luidsprekers, maar gewoon lowfi mono. Het bracht me zoveel plezier en steun dat ik in paniek raakte toen de batterijen onverwacht leeg waren. Ik heb kilometers door het desolate landschap gelopen om batterijen te gaan kopen in het dichtstbijzijnde dorpswinkeltje. Maar de winkelier had net dan zijn vrije middag.
Ik denk nog vaak aan die periode in het kot, het was uiteindelijk een hele gelukkige tijd. Met simpele middelen en als enige luxe een oude Bush radio. Nog later, in de winter, werd het bar koud. Ik moest twee keer per nacht opstaan om hout in de kachel te gooien om het een beetje warm te houden. Gelukkig had mijn gastvrouw een goed hart en ze heeft me uiteindelijk binnengehaald in haar oude boerderij. Ik ben er nog lang gebleven. Maar dat is een ander verhaal… voor een andere plek.
