“Ik doe niet meer mee!”
Recent was er nogal wat ophef toen bleek dat ene meneer Willem Engel (fotocredits: Petities.com) zogenaamde BN’ers had opgeroepen om via hun sociale media bekend te maken dat ze niet langer achter de corona-voorschriften, opgelegd door de regering, stonden. BN’ers of lieden die zich een Belangrijke Nederlander vinden. Alleen het begrip al. Ik denk dat iedereen voor zichzelf moet uitmaken of iemand een BN’er is. Via Facebook, Twitter, Instagram of welke vorm van sociale media dan ook, wijzen vele BN’ers hun volgers te pas en te onpas op hun grootsheid.
Sommigen doken zelfs op in radio- en televisieprogramma’s om hun standpunt te verdedigen en hun grote aanhang een nieuwe boodschap te brengen. ‘Ik doe niet meer mee’ werd binnen een paar dagen een flop. Een deel van de BN’ers kwam tot het besef dat het toch niet zo’n goed idee was tegen te zijn en verwijderde het bericht van hun account. Opnieuw verscheen een aantal op radio en televisie om dit keer vooral berouw te betonen. Deze B-generatie van BN’ers heeft het echt te makkelijk om hun fans te bereiken en hun ongenoegen te ventileren.
Een kleine halve eeuw geleden was het wel anders. We dienden het te doen met een paar radiostations en twee televisienetten. Gelukkig waren er meer kranten en een aantal goede muziektijdschriften en weekbladen. Gossipbladen als Privé, Story, Weekend en meer bestonden nog niet en artiesten mochten blij zijn dat ze in een advertentie van hun platenmaatschappij voorkwamen. Of af en toe werden genodigd voor een live optreden via de radio en televisie.
Ongenoegen kon sporadisch worden geuit. Een voorbeeld heb ik gevonden uit juni 1971. Het was de maand dat niet alleen het weekblad Loeloe voor het eerst verscheen, maar ook de tijd dat er al een poos werd geëxperimenteerd met een bijlage in de Panorama: ‘Memo, informatie voor de mens van nu en morgen’. In deze semiwetenschappelijke publicatie ging het bijvoorbeeld beeldende kunst, nieuwe platen en werden er annonces aangeleverd door de lezers.
Er was ook ruimte voor ingezonden brieven. In de editie van de eerste week van juni 1971 vond ik een mooie ingezonden brief waarin een artieste, Marianne Meyer-Vroege, haar dank uitsprak omdat haar nieuwe plaat was uitgeroepen door de redactie van Panorama tot Tip-Top plaat van de maand. Ze stelde wel dat ze minder tevreden was over de uitlating dat ze het uiterlijk had van Mamma Cash, één van de dames van de Amerikaanse folk rock groep The Mamas and the Papas. Marianne was het geheel niet eens met deze vergelijking omdat ze slechts 66 kilo woog terwijl Mama Cass Elliot daar een heel stuk boven zat.
“Maar”, zo schreef Marianne, “vooral het artikeltje van de pen van Frank van Gelder in de bijlage ‘Memo’ is beledigend te noemen”. In nummer 18 van Panorama lazen we: “Maar als mevrouw Marianne-Vroege onder de artiestennaam Marianne Noble – Jesus shine your light on me, Jesus won’t you set me free – zingt en dan later verkondigt dat de hele tekst haar geen donder kan schelen en dat zij eigenlijk met al dat vrome gedoe niets te maken wil hebben tenzij zij met een dergelijk lied een platenopname kan forceren, waardoor ze weer wat geld kan verdienen, dan geloof ik dat zij er beter aan had gedaan om met haar stem van dit soort songs af te blijven”.
Marianne Meyer-Vroege, destijds woonachtig in Zwijndrecht, greep haar kans om zich te verdedigen: “Ik heb eens gezegd dat ik liever pop dan gospel zing, maar ik vind het vreemd dat de heer van Gelder hieruit de conclusie trekt dat het vrome gedoe mij geen donder kan schelen. Ik heb zeker geen plaatopname geforceerd, maar ben gevraagd dit lied te zingen. En ik ben van mening dat het een goede plaat geworden is, waar ik volkomen achter kan staan”.
Kortom, brieven in bladen was één van de weinige mogelijkheden voor een artiest in het begin van de jaren 70 van de vorige eeuw om van zich af te bijten. Marianne Noble was in 2018 één van de vier finalisten in The Voice Senior op haar eenenzeventigste. Liefst eenenvijftig jaar nadat ze in 1967 haar eerste single op het Delta-label opnam. Ik vraag me af of men over een halve eeuw ook nog zal praten over die zogenaamde BN’ers die in 2020 niet langer mee wilden doen met de corona-maatregelen.
