Ik wou vandaag afsluiten met een aantal grappen. Grappen van Peter. Gekke uitdrukkingen, woordspelingen, citaten, en volkomen ongepaste nodeloos kwetsende ironie. Kortom: alles wat heel de tijd uit zijn mond kwam, eigenlijk.
– Is het nog ver naar de kroeg, Peter?
– Nee, Stef. Het is te kruipen.– Zeg, hoe is dat eigenlijk, zo, werken bij Hilversum 3?
– Ach, het blijft ontwikkelingshulp.– Mmm, Peter. Wat voor een stoofpotje ben je daar aan het maken?
– Dat is eekhoorn.
Van die dingen. Als we langs een groepje marginale randfiguren wandelden, dan zei Peter steevast: “It’s life Jim, but not as we know it.” En zo ging dat maar door. Hij vond ook woorden uit. Peter ging niet naar Frankrijk. Hij ging naar “Drankrijk”. Hij was niet van Antwerpen, hij was van “Anverswerpen”. En hij heeft in Brugge gewoond. Herstel: in “Bruges”. Want als je Peter Van Dam bent, dan zeg je de dingen niet zoals iedereen die zegt. Dàt zou saai zijn. En saai, daar deed hij niet aan.
Over Drankrijk gesproken: één van zijn slogans was : “Du pain, du vin, durex!” Het kwàm wel eens voor dat Peter een paar alcoholische versnaperingen genuttigd had. Maar dan zei hij niet: “ik ben zat.” Hij zei: “Ik ben als een balletje. Volop! En rondom!”
En dan zijn ironie. We zaten in de bar bij VTM, na een ellendig lange aflevering van Levenslijn. Die was om acht uur begonnen en pas rond half drie ’s nachts komt Marlène de Wouters de studio uit. En Peter meteen tegen haar: “Mooie show, Marlène. Wel een beetje kort.” Van Dam draait bij de KRO op Hilversum 3 het nummer “Italianen” van Raymond van het Groenewoud. Het refrein gaat als volgt:
Vertrouw geen Italianen.
Ze knoeien met conserven.
Ze steken er vanalles in.
Ze lullen van Amore,
maar laat ze ouwehoree,
een Italiaan is ons te min.
Binnen het uur hebben toen honderden luisteraars hun lidmaatschap van de KRO opgezegd. Dat vond hij wel grappig. Achteraf.
Peter maakte graag reisreportages. Ik ging ‘ns mee op een weekendje Amsterdam. Eerste afspraak bij de woordvoerder van de toeristische dienst. Maar hij haalde zijn microfoon niet boven. Praten met woordvoerders, dat vond hij niks. De gewone man. Dié duwde hij liever een microfoon onder de neus. Zoals die ene suppoost van het Rijksmuseum.
– Dag meneer, waarom staat u hier?
– Nou, soms komme der mense en die gaan dan zo met een mes, gaan hun op een schilderij inhakke.
– Wat voor mensen zijn dat?
– Dat benne lunatiekers.
Op een dag merkt mijn moeder op dat Peter heel grote voeten heeft. Waarop hij meteen: “Ik liet vroeger mijn schoenen maken op de scheepswerven in Temse. Maar ze kregen ze niet meer gekeerd op de Schelde.” Nog één uitspraak: Peter had een hashpijpje waar hij erg zuinig op was. Ik mocht ook graag een trekje nemen, maar dat kon alleen na de waarschuwende woorden: “Je weet toch wel dat Joe Cocker ooit aan dit pijpje heeft gelurkt?”
Cocker is er ook niet meer. En de scheepswerven zijn weg. Levenslijn is verdwenen, want alle problemen in de wereld zijn opgelost, dus er zijn sowieso geen goeie doelen meer. En – ben ik dat – of lopen er steeds meer lunatiekers in de Big City, You’re so Pretty… en ver daarbuiten?
Dienstmededeling. Er is zometeen hiernaast nog een afscheidsborrel. En er zijn bitterballen. Met eekhoorn. Dag Peter. Of zoals jij het zou zeggen: Mijne heren: krijg de kleren. We gaan naar huis!
Stef Durnez, 12 januari 2018
° Lees ook: Peter moest leven in de muziek en voor publiek
Elke keer dat er een mens van ons heen moet gaan , met zo een vorm van humor zoals Peter die had. Dan word de wereld weer een stukje kleiner maar ook triester mijn mening toch. Want het zijn nu net dat soort mensen die ons kunnen doen lachen. Jammer dat ik toen Peter nog bij Mi Amigo in Playa werkte dat ik er nooit een beter contact mee had onderhouden. Maar ik ga er van uit dat als iemand een publieks figuur is dat ze het ook niet altijd zo even plezant vinden om door Jan en alleman op straat aan geklampt te worden zij hebben ook recht op een beetje Privé. En daarom hou ik me op de vlakte.
Op de radio had Peter ook altijd een zeker vorm van humor die een leidraad was tussen de platen en de muziek. Ik ben de Franse taal niet machtig. Maar als ik het goed voor heb was deze Jingel met een vrouwe stem in het Frans wat hij steeds gebruikte dat was best grappig. En dat is : ‘ He Van Dam que ce que vous ‘ verbeter de tekst aub als ik fout ben ?
Weet je dat Peter eigenlijk zo een beetje de Wolfman Jack van de lage landen zo kunnen genoemd worden. Wolfman Jack was een Dj uit de VS die nu samen met Peter over radio vast wel zal zitten praten ? haha maar hij had ook wel een leuke vorm van humor. En het zijn dit soort types die we echt nodig hebben in deze k**te wereld zij doen ons lachen zoals Peter dat ook deed. Jammer dat ik hem de laatste tijd niet echt veel meer gehoord heb op bv Radio Mi Amigo Int KG.
Peter bedankt het was mooi.
Bedankt voor het plaatsen en voor de aandacht voor Peter. Eén kleine opmerking: ik ben zeker niet de enige “beste vriend” van Peer. Hij was gul en joviaal en had graag vrienden om zich heen en dus had hij er ook heel wat!
Enorm bedankt aan JL en de hele Radiovisie ploeg.