De vaste lezer van RadioVisie weet intussen dat we tijdens het weekend steevast op de koffie gaan bij Dirk Van Mechelen. Omdat de minister van media er de voorbije week evenwel in slaagde om uit het nieuws te blijven, en we bijgevolg geen reden hadden om langs te gaan, zijn we zo vrij geweest iets ouder nieuws naar boven te spitten en dat voor de gelegenheid opnieuw te bekijken. Waarna we alweer tot een bijzonder opmerkelijke conclusie kwamen. Het is uiteraard de bedoeling dat we je deze niét onthouden…
De vier verplichte journaals
Dirk van Mechelen probeert een organisatiestructuur op te leggen aan de nieuwe Vlaamse commerciële radiostations waarvan je je af kunt vragen of de Europese rechter die zal goedkeuren. Zo worden de landelijke radio-omroepen straks verplicht om tenminste vier journaals per dag uit te zenden die een verscheidenheid aan onderwerpen moeten bevatten. Journaals en informatieve programma’s dienen te worden verzorgd door een eigen redactie die hoofdzakelijk bestaat uit erkende beroepsjournalisten.
De vraag werd al eerder gesteld
In Nederland is al lang en breed nagedacht over dergelijke eisen voor commerciële stations. Tijdens een vergadering van de overheid met belanghebbende partijen in het Circustheater in Scheveningen, vorige week maandag, vroeg Business Nieuws Radio-directeur Michiel Bicker Caarten de overheid om de organisatie die gebruik wil maken van de frequenties die voor een nieuwszender zijn bestemd, te verplichten om een eigen redactie te voeren. Zijn argument was ‘dat een (gratis) krant als Metro, die zwaar leunt op berichten van de persbureaus, ook nooit op kwaliteit kan concurreren met (betaalde) kranten als de Telegraaf, Volkskrant, Algemeen Dagblad, NRC…’
Waarop ook prompt een reactie kwam
Het antwoord werd gegeven door John Stevens van de directie Media en Letteren van het Ministerie van Onderwijs, Cultuur en Welzijn (OCW). Het verplichten van commerciële stations tot het hebben van een eigen redactie lijkt de OCW-ambtenaar teveel een ingrijpen in de wijze van organisatie van de betreffende partijen.
Ook in Europees verband mag een overheid best wel bepaalde (programma)regels of clausules stellen aan één of meerdere partijen, mits er geen sprake is van bevoordeling van andere stations of van de publieke omroep. Maar bepalen hoé die stations de regels dienen uit te voeren, is een geheel andere zaak.
Dat komt ongeveer op hetzelfde neer als eisen van een fabrikant van mayonaise dat hij ook de potjes of tubes waarin het goedje zit, zelf moet vervaardigen, in plaats dat hij die dingen voor veel minder geld betrekt van een producent ze veel beter kan maken.
Maakt het eigenlijk, iets uit?
Commerciële radio wordt in de Europese Unie vooral gezien als een ‘product’, net zoals er tal van andere producten zijn waarmee commerciële bedrijven geld hopen te verdienen. Uiteraard moet er aan bepaalde kwaliteitscriteria worden voldaan (zo mag er geen schimmel zitten op de mayonaise wanneer die wordt verkocht). Tal van overheids- en andere diensten bewaken die ‘kwaliteitscriteria’.
Maar de wijze waarop een firma ervoor zorgt dat aan de betreffende kwaliteitscriteria wordt voldaan, is een zaak van die firma en niet van de overheid. En daarnaast, wat zou er op tegen zijn als een exploitant op perfecte wijze een commerciële radio-organisatie in de lucht weet te houden, daarbij gebruik makend van een externe firma die op adequate wijze de nieuwsuitzendingen verzorgt? Uiteindelijk gaat het er toch om wat er uit die luidspreker van het radiotoestel te horen is? De rest is bijzaak.
