Ik weet het zeker, alleen kan ik het niet bewijzen! Maar ergens in dit land moet er een schoolse opleiding bestaan in het bedenken van ‘ambtelijke taal’. Het uitvinden van termen die heel aardig klinken, niks zeggen, en bedoeld zijn om iets heel ergs te verbergen. Neem nu de ‘billijke vergoeding’. Dat klinkt toch lief… tot je de inhoud kent. Lokale radio’s… eat your heart out.
Het summun van Simim
De ‘billijke vergoeding’ is de term waarachter de maatschappij Simim schuil gaat. Die staat in voor het binnenrijven van de centen die iedereen moét betalen voor de muziek die gespeeld wordt in zijn of haar zaak. Cassettebandjes, cd’s, radio… Dat geld gaat naar de muziekindustrie en artiesten, op een fifty-fifty basis. Tot op heden dienden alleen kapperszaken, schoonheidssalons, handelszaken en horeca te betalen. Het ging om 128.000 zelfstandigen die eerst mochten vertellen of ze hun klanten inderdaad van een portie muziek laten genieten. Hoe groter de zaak en hoe langer de openingstijden, hoe meer er moet worden betaald. Tot een maximumbedrag van 50.000 BEF, op jaarbasis.
Op naar een half miljard
Een eerste balans werd opgemaakt en resulteerde in 132 miljoen BEF. Dat gebeurde na controle van kappers en leden van de FEDIS (federatie van distributie-ondernemingen). Dat moet nog beter kunnen dacht Simim en daarom worden straks niet alleen extra controleurs op pad gestuurd die boetes kunnen uitdelen tot honderdduizend BEF (en gevangenisstraffen), maar ook het rijtje ‘betalers’ moet langer worden. Bioscopen, de dienstensector, rust- en verzorgingstehuizen en… lokale radio’s worden toegevoegd! Het uiteindelijke doel is een jaarlijks bedrag van liefst 500.000 BEF!
Het verschil met mijn vriend Sabam
Sabam houdt zich uitsluitend bezig met het betalen van auteurs en componisten. Simim zorgt dat uitvoerders en producenten ook uit hetzelfde ruifje kunnen eten. De noodzakelijke wet daartoe werd reeds op 30 juni 1994 van kracht, maar pas een half jaar terug werd de inningsprocedure daadwerkelijk opgestart.
