Dinsdag 10 juli 1979
Mi Amigo: chantage in de ether?
Machtstrijd rond een radiopiraat
Zijn luisteraars van de zender die zich Mi Amigo noemt gisteren voor het eerst getuige geweest van een poging tot chantage via commerciële omroepgolven? De vraag kon worden gesteld nadat maandagmiddag een omroeper van de radiopiraat een vijftal minuten besteedde aan een tirade tegen deze krant en zijn aanval besloot met het omroepen van een adres in Spanje.
De uitval van de omroeper bewijst alvast dat de MV Magdalena, de drijvende basis van de radiopiraat, bevoorraad is tussen vrijdagmorgen 6 juli en maandagmorgen 9 juli. Voor luisteraars die het doen en laten rond de zender volgen bewijst de tirade van Daniël Boone (zoals de omroeper zichzelf noemt) echter ook dat de ruzie in het huishouden van Mi Amigo een nieuw hoogtepunt bereikt.
Want aan het einde van zijn uitval verwees Daniël Boone naar de firma Rado in Playa de Aro: dat is het oude adres van de ex-Mi Amigo van Sylvain Tack. Sylvain Tack verklaarde tweemaal tegenover verslaggevers van deze krant dat hij met Mi Amigo niets meer te maken had, hij kon die bewering met bewijzen staven tegenover Spaanse politiemensen. Tweemaal zegde hij een proces te zullen inspannen tegen iedereen die de naam van zijn ex-radiostation blijft gebruiken. En daarbij noemde hij de namen van de mensen die hij van dat illegaal gebruik verdacht.
Reden
Sylvain Tack heeft een gegronde reden om zich ver van alle radiopiraterij te houden. Wordt hij betrapt, dan slingert de Spaanse regering hem het land uit, en in België wacht hem een gevangenisstraf.
Als de zender Mi Amigo en Sylvain Tack, via het radio-adres weer eng met elkaar in verband worden gebracht, kan dat maar twee dingen betekenen: – Ofwel liegt Tack, en zit hij ondanks al zijn verklaringen toch achter de nieuwe Mi Amigo; – Ofwel liegt de Mi Amigo-omroeper, en dat gebeurt dan duidelijk met de bedoeling Tack in Spanje in diskrediet te brengen.
Chantage: als Tack iets onderneemt tegen de huidige Mi Amigo, dan worden er zoveel verdenkingen op hem geworpen, dat hij misschien toch uitgewezen wordt. De eerste keer dat luisteraars via gewone commerciële radiogolven een poging tot afpersing meemaken. Dat kan schokkend lijken, tot men ontdekt wie de figuren achter de nieuwe zeezender zijn. Omdat de enige getuige die open en bloot spreekt voorlopig Sylvain Tack is, kunnen de namen van die figuren niet worden genoemd. Maar anderzijds is Tack wel een bijzonder goed ingelichte getuige, o.a. omdat hij tot op een bepaald ogenblik heeft samengewerkt met de mannen die hem nu de mond snoeren.
Draad
Wat er precies gebeurde in de villa van de ex-wafelbakker in Spanje, zal de geschiedenis misschien ooit leren. Dat er ernstige dingen gezegd werden, is evenwel zeker, anders was Tack niet uit de boot gestapt. Er in bleef een gezelschap dat wordt beheerst door een man die dingen doet met beton; er zit een man bij die aardig verdient met textiel; er zit een man bij van wie auteursrechten-organisaties vermoeden dat hij koning in het rijk van de sluikpersers is; en tenslotte rent in dit gezelschap (een beetje ademloos) nog een jongen heen en weer die als grote referentie meebracht zijn talent om plaatjes op een draaitafel te leggen en te begeleiden met hersenloze kreten.
Eén rode draad bindt heel dit gezelschap: het zijn stuk voor stuk mannen die weten hoe je met populaire plaatjes heel veel geld kan verdienen, als je maar een radiostation hebt dat dergelijke schijven tot grauw stof vermaalt. Adverteerders zijn voor de nieuwe Mi Amigo blijkbaar nog minder belangrijk dan ze vroeger al waren: het pluggen van plaatjes is nu allerbelangrijkst. Met andere woorden: Mi Amigo is geen radiostation met reclame meer. Het is reclame.
