Terug naar het jaar 1971, naar de bladen die korte gossip-berichtje verspreidden. Het vrij nieuwe ‘Veronica 192’ weekblad had er zelfs een speciale rubriek voor ‘Hé PSSST’. Paul Saint sprokkelde de nieuwtjes bij elkaar.
Marco Bakker, toen op het toppunt van zijn populariteit was uitgenodigd om in Ierland de hoofdrol te vertolken in de opera ‘De Parelvissers’. Men had er uitbundig gereageerd en hij mocht terugkeren. Een crooner, die sinds kort niet meer actief is, scheidde in datzelfde jaar van zijn vrouw. Met daarbij de verplichting om een jaarlijkse alimentatie van één miljoen £ te betalen aan de toen 39-jarige Patricia Bennett. Mogelijk dé reden waarom hij in 2010 en 2011 nog eens twee albums met unieke duetten opnam. Uiteraard gaat het hier om Tony Bennett.
Ik kon mijn geluk niet op toen een andere crooner, Dean Martin, aankondigde zich niet terug te trekken uit de muziek- en show- wereld. De geruchten deden volop de ronde dat hij het voorbeeld van Frank Sinatra zou gaan volgen. Ook dochter Nancy hield er mee op toen bleek dat ze in verwachting was van haar eerste kind. Op de Nederlandse televisie had ik in de twee voorafgaande jaren ook volop genoten van de shows van de in september 2012 overleden Andy Williams. Gek genoeg kan ik me zo beelden zo opnieuw voor de geest halen. Eerst waren ze in zwart wit, daarna in kleur. In 1971 werd de serie opgevolgd door de Dean Martin Show.
Het televisiebezit in Nederland nam toe omdat de toestellen steeds betaalbaarder werden, al dan niet via afbetaling. Maar nog lang niet overal was het… toegestaan om televisie te kijken. Keer op keer was in het Reformatorisch Dagblad (RD) te lezen dat men er niet op gesteld zou zijn dat in de gezinnen die deze krant lazen, de aanwezigheid van een televisietoestel zou worden geconstateerd. Het RD werd in 1971 opgericht voor de zogenaamde ‘bevindelijk gereformeerden’, die tezamen een orthodox-protestante Nederlandse groepering vormden.
Er waren harde standpunten die er vanaf de kansel, maar ook bij huisbezoeken telkens weer er in werden gehamerd. Zo was en is het plegen of laten plegen van abortus absoluut verboden, hetzelfde geldt voor euthanasie. Ook het openlijk praktiseren van homeseksualiteit was verboden. Bij veel gezinnen binnen deze gemeenschap waren bioscoop en theater ook uit den boze. Politiek gezien leunde men aan bij de SGP, de Staatkundig Gereformeerde Partij.
Eind 1971 kon ongeveer zes procent van de Nederlandse bevolking van twaalf jaar en ouder, 600.000 mensen, naar kleurentelevisie kijken. Bijna een kwart had nog nooit een uitzending in kleur gezien. Aldus de cijfers van een onderzoek dat het ‘NOS-bureau voor studie en onderzoek’ in mei van dat jaar had verricht onder een representatieve groep van vijftienhonderd personen.
Gevraagd naar hun mening over de kwaliteit van de kleurenbeelden, vond zestien procent van de geënquêteerden die ‘erg mooi. Een kwart vond ze ‘mooi. ‘Het gaat wel’ werd door zes procent aangestipt, terwijl één procent ‘het maar niets vond’. Nog eens één procent had ‘geen mening’. In oktober 1971 werd de uitkomst bekend van het onderzoek naar de kijkdichtheid en waardering over de maanvlucht van de Apollo 15.
Daaruit bleek dat de kijkdichtheid voornamelijk werd bepaald door het tijdstip van uitzending en vooral door de vraag of die viel tijdens de reguliere zenduren ’s avonds, of daarbuiten. Het was daarom moeilijk om na te gaan of de belangstelling ervoor tanend was.
Hans Knot
Anno nu is TV in reformatorische kringen nog steeds uit den boze! De radio daarentegen is in sommige gemeenschappen nu geaccepteerd. We kennen natuurlijk allemaal de ‘Reformatorische Omroep’ via internet, speciaal voor ‘de’ doelgroep
leuk