Zeg luidop ‘Pasen 1964’ en iedere rechtgeaarde radiofan zal je in minder dan een milliseconde antwoorden: ‘De start van Radio Caroline’. Het begin van een schitterende, spannende en avontuurlijke periode in de geschiedenis van de moderne radio. Maar er gebeurde nog veel meer in dat jaar. En daar weet Hans Knot alles over. Niet alleen vandaag, maar ook morgen. Omdat het Tweede Paasdag is. Een extraatje hoort er dan gewoon bij.
Terug naar 1964: deel 1
De Nederlandse radio kende nog lang geen horizontaal formaat. Radio Veronica kende, naast volledige programma-uren ook nog gesponsorde shows die vaak niet langer duurden dan 15, 20 of 30 minuten. Geen top 40-muziek maar wel een wirwar van muzieksoorten. Eén van de opvallende geluiden kwam van Max Woiski Junior, aardig op weg om een begrip te worden in de Nederlandse amusementswereld.
Zijn vader was zijn voorbeeld. Max Junior stond in het begin van de jaren zestig van de vorige eeuw op de deurmat van de Philips platenfabriek met het verzoek of hij een aantal nummers mocht opnemen. Een bandje met opnames en een goed verhaal moesten de starre leiding overtuigen van liedjes als ‘Rijst met kouseband’ en ‘Je bent nog niet gelukkig met een mooie vrouw.’ Nadat plechtig werd beloofd het bandje te zullen beluisteren vertrok Max Woiski Junior gelukkig naar huis. Toch zou het niet tot een deal met Philips komen. Max Woiski Jr kreeg te horen dat zijn orkest niet goed genoeg was.
Woiski was niet blij en hij besloot dan maar om zelf platen te gaan maken. Samen met zijn vriend Wim Bink stichtte hij de piepkleine platenmaatschappij Max Mackintosh Productions NV. En hij begon Nederland te overspoelen met zijn Surinaamse klanken. Het werd warempel een succes! Binnen de kortst mogelijke tijd zongen en floten vrolijke Nederlanders de gemakkelijk in het gehoor liggende deuntjes.
Naar Nederland
Max Woiski was in 1949 naar Nederland gekomen. Zijn vader, de grote Max Woiski, had een prima status als artiest. Hij trad regelmatig op in La Cubana, een druk bezochte uitgaanstent in de Leidschestraat in Amsterdam. Hij was ook vaak in tal van radioprogramma’s te horen. Voor Junior was er, na de middelbare schooltijd, geen ruimte voor professionele muziek. Hij moest vliegtuigbouwkunde worden.
In Suriname had hij met veel passie gitaar gespeeld. Eenmaal in Nederland breide hij daar een vervolg aan. Hij publiek volgde niet onmiddellijk omdat men hem al te zeer met zijn geliefde vader vergeleek. Toch wilde Junior niet profiteren van roem. Hi wilde zelf een carrière uitbouwen, zelf applaus ontvangen en zelf zijn muziek uitstippelen. Een eerste stap was het veranderen van zijn naam in Max Mackintosh, de achternaam van zijn moeder. Vervolgens stopte hij zijn opleiding vliegtuigbouwkundige en stortte hij zich op de muziek.
Naar Mallorca
Inmiddels miste Pa Woiski steeds vaker de Surinaamse zon. Omdat hij goed geld verdiend had met zijn orkest, werd besloten om naar Mallorca te verhuizen. De zoon mocht vervolgens in 1960 de leiding van het orkest overnemen en daarmee veranderde hij zijn naam ook weer in Max Woiski Jr. Hij opende zijn eigen tent – Tropicana – op het bruisende Rembrandtplein in Amsterdam.
Dagelijks werden zijn platen minimaal twee tot driemaal gedraaid op Hilversum 1 en 2. De nieuwe versie van het Orkest Max Woiski werd snel een succes, ook de televisie ontdekte hem. Hij trouwde een blonde Brabantse vrouw – Sjo – die hem drie kinderen schonk. Het jonge gezinnetje woonde op een flatje in Amstelveen. In datzelfde 1964 tekende Max Woiski met de AVRO een contract voor een maandelijkse tv-show.
Epiloogje: swingende koffiereclame
In 1957 schreef en zong Max Woiski Sr. voor Nescafé een reclame die zowel op radio als in de bioscoop verscheen. De film werd gemaakt door Joop Geesink, geestelijk vader van Loekie de Leeuw. De opname werd verloren gewaand, maar na 53 (!) jaar toch terug gevonden en uitgebracht op DVD: Ritmo Tropical (2011) een 2CD en DVD box met muziek van Max Woiski sr. en Max Woiski Jr.
° Morgen 9 april (Paasmaandag) meer verhalen uit 1964.
